Nieuws

Mesh-onderzoek van drie Nederlandse specialisten gepubliceerd in Springer Link

Op 3 september 2021 publiceerde Springer Link het door drie Nederlandse specialisten geschreven artikel
“Surgical treatment of female stress incontinence: impact of changed views on polypropylene”

Uit het artikel van deze drie (uro)gynaecologen maken wij tot onze ontsteltenis op

dat bandjes en slings in ons land de gouden standaard zullen blijven, ondanks de ernstige complicaties die zij kunnen veroorzaken

dat (pijn)ervaringen van patiënten als “subjectief” worden weggezet

dat de schrijvers de theorie dat synthetische materialen die worden gebruikt voor midurethrale slings een trigger kunnen zijn voor auto-immuunontstekingsziekten “suggesties noemen van de niet-medische samenleving”, gebaseerd op een case study, uitgevoerd in een auto-immuunkliniek

dat volgens de auteurs de studie van een Amerikaans onderzoeksteam (2016) -waarin géén relatie werd gevonden tussen auto-immuunziekte en het gebruik van polypropyleen implantaten- “van betere kwaliteit” zou zijn”…..
Maar wij vonden wèl een relatie met één van de mesh-fabrikanten, voor wie minstens één van de onderzoekers werkt, dus hoe onafhankelijk is dit “kwalitatief betere rapport”?

De link naar het in het Engels geschreven artikel is: https://link.springer.com/article/10.1007/s13629-021-00338-7?fbclid=IwAR3tpHI_Yb1Z8jrw7mesDIuFUsht1XvAm30Y35zP9GP6miO2guMJFw26-KU

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

We hebben het volledige artikel voor u vertaald:

Chirurgische behandeling van stressincontinentie bij vrouwen: de impact van een andere kijk op polypropyleen

•           John P. F. A. Heesakkers
•           J.-P. Roovers
•           Steven E. Schraffordt Koops

Tijdschrift voor Urologie (2021)

Samenvatting

De introductie van de tensionfree vaginal tape van polypropyleen in 1995, heeft het operatieve landschap van de behandeling van stressincontinentie danig veranderd. Door de relatief eenvoudige techniek omarmden veel urologen en gynaecologen de procedure. Dit had als gevolg dat het aantal operaties voor stressincontinentie verdrievoudigde.
Tegelijkertijd werden operatieve behandelingen voor prolaps ontwikkeld waarbij hetzelfde materiaal werd gebruikt. Met name de operatieve behandeling van prolaps met kunststof heeft veel problemen veroorzaakt. Vandaar dat het aantal operaties in deze vorm dramatisch is gedaald en alleen nog onder zeer specifieke condities wordt gedaan.
Daarnaast rees de vraag of het gebruik van polypropyleen voor stressincontinentie net zoveel problemen oplevert en of deze techniek ook aan banden gelegd zou moeten worden. In de Angelsaksische landen wordt het gebruik van polypropyleen voor stressincontinentie afgeraden, mede op basis van niet-medische argumenten. Dit artikel gaat in op de positie van bandjes en slings van polypropyleen voor stressincontinentie. De vragen die behandeld worden zijn: hoe gevaarlijk zijn tapes van polypropyleen eigenlijk, wat zijn de alternatieven, en welke factoren zijn van belang om bij stressincontinentie te komen tot een succesvol operatieresultaat.

Invoering

Sinds enkele jaren hebben we te maken met een discussie over hoe om te gaan met implantaten gemaakt van polypropyleen voor goedaardige aandoeningen zoals verzakkingen in de bekkenbodem en stressincontinentie bij vrouwen. Spanningsvrije midurethrale tapes, meestal gemaakt van polypropyleen, werden in 1995 geïntroduceerd door Ulmsten en Petros [1]. De procedure die ze beschreven en de gerapporteerde resultaten hebben de behandeling van vrouwelijke stressincontinentie drastisch veranderd. Sinds de introductie van deze polypropyleen midurethrale slings is het aantal chirurgische ingrepen voor stressincontinentie exponentieel toegenomen.
De verklaringen waren dat de procedure minimaal invasief is, in de kinderopvang kan worden uitgevoerd, een snelle hersteltijd en goede functionele resultaten heeft en een laag complicatiepercentage [2]. Deze tapes worden dan ook goed gewaardeerd door zowel patiënten, chirurgen als zorgverzekeraars.

De klassieke alternatieve chirurgische oplossingen voor stressincontinentie, zoals de autologe fascia-sling, Burch- en naald-colposuspensies en peri- en transurethrale injectables hebben een ander profiel. Slings en colposuspensies zijn misschien even effectief, maar deze procedures zijn ingrijpender en brengen een langere hersteltijd met zich mee. Bulkmateriaal is gewoon minder effectief. Dit betekent dat patiënten en chirurgen aarzelen om deze technieken te gebruiken en het aantal vrouwen dat een operatie ondergaat met een van deze opties is veel minder dan degenen die kiezen voor een midurethrale tape. Misschien werden vrouwen met stressincontinentie vroeger onderbehandeld tot de introductie van de midurethrale slings.
Aan de andere kant, omdat het relatief eenvoudig is om een ​​tape in te brengen, wordt het misschien ook uitgevoerd door minder ervaren chirurgen met alle gevolgen van dien. De laatste tijd worden midurethrale tapes grondig onderzocht omdat ze zijn gemaakt van polypropyleen, hetzelfde materiaal dat werd gebruikt voor reparatie van verzakkingen, wat veel ernstige complicaties veroorzaakte. In dit manuscript zullen we eerst de internationale activiteiten in beeld brengen die ontstonden na de zorgen over polypropyleen. Daarna proberen we de voor de hand liggende vragen te beantwoorden die kunnen worden gesteld en die hieronder worden vermeld. Deze vragen zijn:

• Hoe gevaarlijk zijn bandjes en slings van polypropyleen?
• Wat zijn de alternatieven?
• Welke factoren dragen bij aan een succesvol resultaat van een operatie voor stressincontinentie?

Internationale regelgevende maatregelen vanaf 2003 en reactie van de industrie

Na de waarschuwingen van de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) in 2011 volgde een cascade van acties [3].
Begin 2012 heeft de FDA fabrikanten van urogynaecologische chirurgische matjes opdracht gegeven om postmarket surveillanceonderzoeken uit te voeren (“zogenaamde 522-onderzoeken in de FDA-terminologie”) om specifieke veiligheids- en effectiviteitsproblemen met betrekking tot het gebruik van mini-slings voor de behandeling van stressincontinentie aan te pakken.
Volgens de FDA waren de orders gebaseerd op evaluatie van gepubliceerde literatuur, analyse van gemelde bijwerkingen en feedback van het Comité voor verloskunde en gynaecologie van 2011 van het Adviescomité voor medische hulpmiddelen.
Medio februari 2013 heeft de FDA 14 postmarket onderzoeksorders uitgegeven aan zeven fabrikanten. De meest recente mijlpaal was op 16 april 2019, toen de FDA fabrikanten van chirurgische mesh voor transvaginale behandeling van verzakkingen opdracht gaf te stoppen met de verkoop en distributie van deze producten.
In de VS is het gebruik van synthetische midurethrale slings niet verboden door de FDA [4].

De VS lijdt echter onder een enorm aantal rechtszaken over allerlei soorten implantaten. Zusters et al. gepubliceerd over rechtszaken in de VS over transvaginaal gebruik van mesh [5]. Dit artikel beschrijft 73.915 claims waarvan een steekproef van 1% 63,3% toonde voor stressincontinentie, 13,3% voor verzakkingen en 23,2% waarbij beide betrokken waren. De rechtszaken in de VS hebben vaak geleid tot schikkingen voor grote bedragen.

In het Verenigd Koninkrijk werden verschillende rapporten gepubliceerd: the Scottish review, the Welsh review en the NHS review. Na deze rapporten werd àll het gebruik van mesh voor POP (prolapsen) en stressincontinentie in het VK verboden [6]. De situatie in het VK is afwijkend aangezien het National Institute for Health and Care Excellence (NICE), op basis van hun advies uit 2019 op wetenschappelijk bewijs, het gebruik van polypropyleen midurethrale procedures als interventie voor stressincontinentie aanbeveelt [7]. Een recent rapport van de Independent Medicines and medical Devices Safety Review in het VK heeft strikte regels opgelegd die moeten worden gevolgd voordat dit verbod op mesh wordt opgeheven [8].

Ook in Australië en Nieuw-Zeeland werd door de autoriteiten een strikte uitspraak geïmpliceerd met een volledig verbod op mesh dat wordt gebruikt voor transvaginale verzakkings-chirurgie en een verbod op de enkelvoudige incisiesling voor urineincontinentie [9, 10]. In november 2019 wonnen drie vrouwen een class action bij de federale rechtbank van Australië. De rechtbank oordeelde dat het bedrijf (J&J) consumenten had misleid over de risico’s van hun meshproducten voor POP en stressincontinentie. De uitspraak was gebaseerd op de Australische nalatigheidswet. De uitspraak houdt in dat alle vrouwen die zich beschadigd voelen, nu om financiële compensatie kunnen vragen. De rechter stelde dat de ‘effecten op de lange termijn op dit moment niet betrouwbaar bekend zijn’. De rechter baseerde haar oordeel op een overzichtsartikel van Cody et al. daterend uit 2003 op midurethrale slings [11].

Sindsdien zijn er meerdere artikelen en Cochrane-reviews gepubliceerd die een bevredigend langetermijnresultaat en een ‘goed veiligheidsprofiel’ vermelden.

De Medicines and Health-care Products and Regulatory Agency (MHRA) in Europa concludeerde na bestudering van alle beschikbare informatie in 2014 dat het gebruik van mesh-implantaten voor stressincontinentie veilig is en dat de algemene voordelen opwegen tegen het relatief lage percentage complicaties [12]

De Europese Commissie heeft het SCENIHR gepubliceerd, een document dat het routinematige gebruik van mesh voor midurethrale slings ondersteunt [13]. De commissie stelt dat; ‘synthetische sling-chirurgie een geaccepteerde procedure is met bewezen werkzaamheid en veiligheid als hij wordt uitgevoerd door een ervaren en goed opgeleide chirurg’.
De Europese urologen en gynaecologen schreven in 2017 een consensusverklaring over het gebruik van mesh bij bekkenbodemchirurgie. Een van de belangrijkste conclusies was dat het gebruik van synthetische midurethrale slings voor chirurgische behandeling van stressincontinentie bij zowel mannelijke als vrouwelijke patiënten een goede werkzaamheid en acceptabele morbiditeit heeft. [14].

Hoe gevaarlijk zijn bandjes en slings van polypropyleen?

De synthetische midurethrale sling is wereldwijd de meest beschreven vorm van chirurgie die in de wetenschappelijke literatuur te vinden is [2]. Vandaar dat de verschillende complicaties perioperatief maar ook complicaties op lange termijn uitgebreid zijn beschreven [15].
De beschreven peri-operatieve complicaties zijn blaasperforatie, andere verwondingen van de ingewanden, bloedverlies, urethralaesie, postoperatief hematoom, koorts, urineweginfectie en urineresidu na mictie. De Cochrane review-studie uit 2017 heeft deze peri-operatieve complicaties als laag gemarkeerd [2]. Complicaties op lange termijn waarmee rekening moet worden gehouden, zijn: mictiestoornissen, terugkerende stressincontinentie, pijn (chronische bekken-, retropubische (achter het schaambeen gelegen) pijn, liespijn, dyspareunie) en erosie. In hetzelfde Cochrane-rapport werd gesteld dat het bewijs wijst op een algemeen positief effect voor het gebruik van synthetische midurethrale slings.

In totaal werden tot 2012 41 verschillende midurethrale slings ingevoerd [16]. Veel van deze opties zijn of waren op de markt in verschillende soorten mesh zoals GoreTex, Mersilene, PTFE-mesh (type II), siliconen gecoat polyethyleen, of polyester (type IV), polypropyleen, niet-gebreid of niet-geweven matjes. Van al deze verschillende soorten meshes en opties / gebruik zijn er veel van de markt gehaald vanwege de hoge complicaties die bij klinisch onderzoek werden gevonden [16].
De complicaties tussen de manier waarop implantaten worden gebruikt en welk soort materiaal precies worden gebruikt, verschillen ook enorm. Tegenwoordig wordt over de hele wereld alleen type I geknoopt polypropyleen gebruikt

Erosie / blootstelling / extrusie / perforatie

De term erosie wordt meestal gebruikt, maar past niet bij de verschillende klinische scenario’s, maar meestal wordt de term erosie gebruikt voor blootstelling, extrusie en perforatie. De International Urogynecological Association (IUGA) en International Continence Society (ICS) hebben gezamenlijk de terminologie en classificatie gepubliceerd [17]. De verschillende klinische diagnoses zijn:

* Expositie: een toestand van bloot komen te liggen, of toegankelijk worden.
* Perforatie: abnormale opening in een hol orgaan of viscus.
* Extrusie: geleidelijke passage uit een lichaamsstructuur of weefsel (bijvoorbeeld een lus van tape die uitsteekt in de vaginale holte).

MacCraith rapporteerde in een zeer recente recensie over bandjes en slings die bij 283.000 vrouwen waren geplaatst, 1,9% erosie of blootstelling na gemiddeld 261 dagen na implantatie [18].
Gurol-Urganci en collega’s retrospectief geanalyseerde gegevens van bijna 100.000 vrouwen die een operatie ondergingen met een primaire midurethrale sling voor stressincontinentie [19].
Alle procedures werden tussen 2006 en 2015 uitgevoerd in ziekenhuizen van de National Health Service (NHS) in Engeland. De nadruk lag op complicaties, met name het verwijderen van de tape en heroperatie vanwege terugkerende stressincontinentie. Het verwijderingspercentage na negen jaar was 3,3%. Het percentage heroperaties voor SUI was 4,5% 9 jaar na de operatie. In totaal was 7% van de vrouwen na 9 jaar om een ​​van deze redenen geopereerd.

Op cellulair niveau zijn er geen harde studies naar lokale weefselrespons veroorzaakt door of beïnvloed door erosie. Slechts één menselijke studie heeft aangetoond dat polypropyleen midurethrale slings een minimale ontstekingsreactie induceren zonder significante verandering in de oplosbaarheid van collageen, in vergelijking met multifilament slings (Mersilene) [20].
Tot 2021 is het niet mogelijk om te bevestigen dat waargenomen veranderingen in de celtypes verband houden met een immunologische reactie of met de blootstelling aan polypropyleen zelf. De auteurs kwamen tot de conclusie dat polypropyleenafbraak een rol kan spelen bij een continue lokale ontstekingsreactie, resulterend in verharding van de mesh en late vervormingen. Deze concepten blijven echter zeer controversieel en speculatief op basis van beperkt bewijs.

Auto-immuunziekte

De suggesties van de niet-medische samenleving zijn dat synthetische materialen die worden gebruikt voor midurethrale slings een trigger kunnen zijn voor auto-immuunontstekingsziekten. Deze suggesties volgen een case study die werd uitgevoerd in een auto-immuunkliniek [21]. In deze studie werden 714 patiënten geselecteerd. Bij 40 van deze patiënten waren mesh-implantaten aanwezig: 18 patiënten na een hernia-reparatie, 22 na vaginale mesh-implantatie, 4 TVT’s en 4 mesh-implantaten voor POP, niet nader beschreven.
39/40 Gepresenteerd met vermoeidheid, 38/40 met myalgie/spierzwakte, 36/40 met artralgie/artritis 31/40 had cognitieve symptomen zoals geheugenverlies 32/40 met koorts, 34/40 had droge ogen/mond, 7/40 beroerte-achtige symptomen ontwikkeld. Volgens dit manuscript waren al deze symptomen gerelateerd aan de PP mesh implantaten.
De studie van Chughtai is van betere kwaliteit [22]. Deze gematchte controlestudie omvatte 2102 patiënten met een vaginaal mesh-implantaat en controlegroepen zonder implantaten. In deze studie werd geen relatie gevonden tussen auto-immuunziekte en het gebruik van PP implantaten.

De novo maligniteit

Een Zweedse studie beoordeelde het verband tussen de implantatie van bandjes en slings van polypropyleen voor de behandeling van stressincontinentie en carcinogenese bij 20.905 vrouwen in de algemene bevolking bij wie de mesh bloot was komen te liggen. Er waren geen significante verschillen in risico tussen vrouwen met blootgestelde mesh en vrouwen bij wie dat niet zo was, voor kanker in de bekkenbodem, waaronder maligniteiten van de eierstokken, het endometrium, de baarmoederhals, de blaas en de urethra [23].

Pijn

Aanhoudende postoperatieve pijn is een van de meest gevreesde complicaties door patiënten en artsen. Gebrek aan erkenning en dus ook slechte behandeling van patiënten, heeft ertoe geleid dat de meeste publieke opinie tegen het gebruik van mesh is. Chronische pijn was de belangrijkste reden in het rapport van de Independent Medicines and medical Devices Safety Review in het VK voor het verbod op mesh-chirurgie [8].
Deze en vele andere rapporten zijn voornamelijk gebaseerd op beoordelingen van patiënten. Het probleem met alle patiëntbeoordelingen en retrospectief onderzoek naar pijn als complicatie is het gebrek aan informatie. Onbekend type implantaat dat werd gebruikt, het soort operatie dat de patiënt onderging, maar ook wat de incidentie van complicaties was voor een specifiek type en gebruik.
Om alternatieve feiten te vermijden, heeft men de noemer nodig, d.w.z. hoeveel patiënten een specifiek soort operatie hebben ondergaan en met welke specifieke mesh, aangezien er al veel bandjes en slings van de markt zijn genomen. Bij retrospectieve onderzoeken wordt preoperatieve pijn niet geregistreerd. Of de pijn tijdens de ingreep dan al bestond blijft zo onduidelijk. Niet-cyclische pijn die langer dan 6 maanden aanhoudt, is een veel voorkomend probleem voor veel vrouwen.
Volgens het WHO-rapport wordt 5,7-26,6% van de vrouwen getroffen [24]. Dit maakt de preoperatieve pijnstatus van groot belang bij het beoordelen van postoperatieve pijn. Men kan echter pijnpercentages vergelijken, in een groot recent overzichtsonderzoek werden 292.606 patiënten voor POP-chirurgie en 283.529 midurethrale slingpatiënten uit 26 onderzoeken geïncludeerd om de percentages erosie en chronische pijn na POP- en stressincontinentiechirurgie met mesh te vergelijken [18]. De incidentie van chronische pijn was significant hoger in de POP-groep (6,7% vs. 0,6%). Een van de opgenomen RCT’s (Randomized Controlled Trials) beschreef 4,32% van de patiënten die pijn ontwikkelden, maar slechts 1,4% had na 9 jaar herinterventie nodig. Dit kan een gevolg zijn van de subjectiviteit en de ernst van de geleden pijn [25].

Dyspareunie/seksuele functie

Er zijn tegenstrijdige resultaten beschreven van het effect van TVT op de seksuele functie. Dyspareunie na een operatie komt voor, maar er zijn ook andere negatieve effecten beschreven als verminderd genitaal gevoel, ongemak, verminderde opwinding en vaginale smering. Deze symptomen kunnen het orgasme remmen. Er zijn verschillende opties voor behandeling mogelijk, gebruik van oestrogeen, glijmiddelen, pijnstillers en als dat allemaal niet lukt, is verwijdering van het bandje/de sling een optie. Verschillende artikelen verklaren dit beeld door verminderde innervatie van vaginale voorwand, clitoris en raadselachtige G-spot na plaatsing van TVT.
Verwijdering bleek in deze slechtere scenario’s een positief effect te hebben op de begeerte, bevrediging en pijn [26].

Maar over het algemeen beschreef bijna elk artikel dat over seksuele functie werd gepubliceerd, een verbetering van de functie. Dit positieve effect van de TVT is het resultaat van een significante verlichting van penetratie-incontinentie, coïtale incontinentie en verminderde negatieve emoties tijdens seks [27].

Een recent groot overzichtsartikel van Alwaal inclusief TVT- en TOT bandjes beschreef een algehele verbetering voor de seksuele functie [28]. Hoewel een klein percentage van de vrouwen opnieuw dyspareunie ontwikkelde, was de gevonden wisselwerking minder coïtale incontinentie, vermindering van angst en vermijding van seks, verbeterd zelfbeeld en lichaamsbeeld. De novo dyspareunie werd vaak gevonden na onjuiste plaatsing of andere complicaties zoals erosie of abnormale littekenvorming.

De Cochrane-analyse uit 2017 over midurethrale sling-operaties voor stressincontinentie bij vrouwen, vond in totaal 13 onderzoeken die handelden over seksuele functie. De studies gebruikten naast directe bevraging een combinatie van lijsten of één gevalideerde vragenlijst: de vragenlijst voor verzakking/incontinentiesymptomen (PISQ-12), vragenlijst over de symptomen van de onderste urinewegen van Bristol (BFLUTS), vragenlijst voor internationale consultatie over incontinentie, vragenlijst over de kwaliteit van leven van de lagere urinewegen (ICIQ-LUTSqol) en de visuele analoge schaal (VAS).
Na een follow-up van 6-24 maanden lieten alle onderzoeken een algehele verbetering van de seksuele functie zien. Het gevonden percentage dyspareunie was laag [2].

Wat zijn de alternatieven voor polypropyleen?

Niet-biologische alternatieven

Niet-absorbeerbaar polyvinylideenfluoride werd voor het eerst onderzocht in Canada in het midden van de jaren negentig als alternatief hechtmateriaal voor polypropyleen bij vaatchirurgie [29]. Het bleek al snel gunstige fysisch-chemische en hanteringseigenschappen te hebben, evenals een superieure biocompatibiliteit in vergelijking met polypropyleen. Dit is misschien een alternatief.

Biologische alternatieven

Poly-4-hydroxybutyraat (P4HB), is een volledig opneembaar materiaal met een hoge mechanische sterkte, dat wordt onderzocht als alternatief voor polypropyleen. Voor de indicatie van liesbreuk wordt P4HB op de markt gebracht als Phasix (Bard®). Er zijn in vitro studies uitgevoerd om te onderzoeken welk breipatroon de beste mechanische eigenschappen en de gunstigste cel-matrix interactie heeft. Over het algemeen bleek P4HB meer matrixafzetting te induceren in vergelijking met polypropyleen [30]. Ondanks bepaalde ontwerp- en materiaaleigenschappen die de gebreide P4HB-implantaten een groter oppervlak geven, resulteerde dit niet in meer bacteriële hechting en biofilmvorming in het algemeen [31, 32]. Er is een studie gestart en tot nu toe zijn 18 patiënten geïncludeerd met behulp van dit nieuwe biomateriaal. Deze studie werd gepresenteerd op IUGA 2019 maar is tot nu toe niet gepubliceerd. Voor zover wij weten, zijn er op dit moment geen andere vergelijkende alternatieven voor polypropyleen.

Vergelijking van verschillende soorten bandjes en slings

Een elegante studie werd gepubliceerd door Imamura et al. om de veiligheid en effectiviteit van de verschillende chirurgische procedures voor stressincontinentie bij vrouwen te vergelijken [33]. De auteurs bestudeerden RCT’s om chirurgische ingrepen voor de behandeling van stressincontinentie bij vrouwen te evalueren. Het artikel omvatte 175 RCT’s waarin 21.598 vrouwen werden beoordeeld. De resultaten toonden aan dat de interventies met de hoogste genezingspercentages traditionele sling, retropubische midurethrale sling, open colposuspensie en transobturatortapes waren, met een rangorde van respectievelijk 89,4%, 89,1%, 76,7% en 64,1%.
Gegevens over bijwerkingen waren voornamelijk beschikbaar voor meshprocedures met een hoger recidiveaantal en liespijn. Er werd echter een lager percentage van suprapubische pijn, vasculaire complicaties, blaas- of urethraperforatie en plasproblemen gezien na transobturator midurethrale slings vergeleken met retropubische tapes.
Gegevens over bijwerkingen voor procedures zonder mesh waren beperkt met grote betrouwbaarheidsintervallen. Langetermijngegevens zijn echter schaars. Dus de echte RCT-gebaseerde vergelijking van polypropyleentapes in vergelijking met andere chirurgische procedures laat zien dat er voor genezing, verbetering en complicaties niet veel verschil is, maar er is een gebrek aan specifieke gegevens over procedures zonder polypropyleen mesh.

Retropubische midurethrale slings hebben een risico op blaasletsel dat tot 5% is gerapporteerd [34]. Om het risico op blaasletsel te verminderen, zijn trans-obturator midurethrale slings geïntroduceerd [2]. Met betrekking tot trans-obturator slings is bewezen dat het risico op blaasperforatie lager is in vergelijking met retropubische slings, maar het risico op pijn in de benen of postoperatieve pijn is hoger [35, 36].

Bij patiënten met lage urethrale sluitingsdruk, die door velen worden beschouwd als “intrinsieke sluitspierdeficiëntie”, worden retropubische tapes geassocieerd met een statistisch significant lager aantal heroperaties dan transobturator-slings [36].

De ontwikkelingen op het gebied van midurethrale slings met één incisie (SIMS) zijn aan de gang en zijn veelbelovend. De eerst geïntroduceerde SIM (TVT-Secur) was geassocieerd met een significant percentage mislukkingen, hoewel postoperatieve pijn significant lager was dan bij trans-obturator slings [37]. Maar afgezien van deze TVT-Secur hebben verschillende SIMS aangetoond dat ze geen lagere genezingspercentages hebben (in vergelijking met transobturator-slings) tot 36 maanden, met sneller postoperatief herstel en minder postoperatieve pijn [37].

Welke factoren dragen bij aan een succesvol resultaat van een operatie voor stressincontinentie?

De patiëntfactor

Sommige factoren zijn bepalend voor een hogere kans op succes of falen. De aanwezigheid van comorbiditeit (als een patiënt twee of meer stoornissen of aandoeningen tegelijkertijd heeft), gemengde urine-incontinentie en gevorderde cystocele moet worden beschouwd als hoge risicofactoren voor aanhoudende stress-urine-incontinentie bij patiënten die een midurethrale slingprocedure ondergaan [36, 38].

Het is aangetoond dat een hogere leeftijd, zwaarlijvigheid en een voorgeschiedenis van vaginale bevallingen geen invloed hebben op de objectieve en subjectieve effectiviteit van de sling [39].

Is behandeling door de chirurg belangrijk?

Naast patiëntfactoren blijven de opleiding en training van de chirurgen met betrekking tot anatomie, fysiologie en technische vaardigheden de hoekstenen van een succesvolle behandeling. Dit is zeker een nooit eindigend proces, aangezien methoden, hulpmiddelen en concepten vaak veranderen. Over het algemeen zijn er “vier rechten” voor een goede prolaps- en continentiechirurgie: alleen de juiste chirurg moet het juiste implantaat bij de juiste patiënt plaatsen met de juiste techniek [20].

Wetenschappelijke literatuur over de leercurves is angstaanjagend. Men moet in gedachten houden dat er veel verschillende (41) soorten midurethrale slings zijn en dat de technieken verschillen. Een van de oudste artikelen over de leercurve van de klassieke retropubische TVT toonde een significant hoger slagingspercentage wanneer de chirurg meer dan 20 procedures had uitgevoerd [40]. Een recente Zweedse studie toonde aan dat er een leercurve is, maar de kleine effectgrootte vertoont geen klinische significantie. De auteurs concludeerden dat het opleiden van nieuwe TVT-chirurgen patiënten niet blootstelt aan extra risico’s en dezelfde resultaten oplevert als de meest ervaren chirurg [41].

Dit in tegenstelling tot de publicatie van Mowat in hun studie uit 2016 over chirurgische uitkomsten bij chirurgen met een laag volume versus een hoog volume in gynaecologische chirurgie: een systematische review en meta-analyse. In deze studie werd een hoger percentage mesh-complicaties gedetecteerd bij midurethrale sling-chirurgen met een laag volume [42]. Deze bevindingen, gecombineerd met het NICE-advies in het VK over midurethrale slings, lijkt een bepaald volume retropubische ingrepen per jaar door één chirurg aan te bevelen [43].

Conclusie en toekomst

De reputatie van polypropyleen midurethrale slings voor de chirurgische behandeling van vrouwelijke stressincontinentie is ernstig beschadigd door de te vroege en te snelle introductie van polypropyleen meshes voor vaginale chirurgische correctie van POP. Vanwege de gunstige risico-batenverhouding van polypropyleen slings en vanwege de consequent wetenschappelijke documentatie van alle aspecten van deze operatie, zal de positie van eerste keuze worden hersteld.
Patiënten zoeken naar een minder ingrijpende procedure en zijn bereid daarvoor enige werkzaamheid in te ruilen. Als gevolg hiervan zal een toenemend aantal vrouwen kiezen voor vulstoffen, vooral wanneer nieuwe technologieën worden gebruikt om deze interventie te verbeteren.
Met betrekking tot polypropyleen slings zal er een verschuiving plaatsvinden naar kortere ziekenhuisopnames en procedures in een kantooromgeving. Ook zullen in het komende decennium andere concepten worden gepresenteerd om hypermobiele urethra te stabiliseren.
Last but not least moet de samenwerking met patiëntenorganisaties over de hele wereld leiden tot een nog breder bewustzijn over de aandoening en chirurgische oplossingen, zodat meer vrouwen zullen genezen van vervelende stressincontinentiesymptomen.

Voor bronvermelding zie: https://link.springer.com/article/10.1007/s13629-021-00338-7?fbclid=IwAR3tpHI_Yb1Z8jrw7mesDIuFUsht1XvAm30Y35zP9GP6miO2guMJFw26-KU

Interview met schrijfster en (bekkenbodem)matje-slachtoffer
Renate Evertse in het NRC

Frederiek Weeda van het NRC interviewde schrijfster en lotgenote Renate Evertse over de medische fouten die werden gemaakt tijdens (en na) het implanteren en bevestigen van haar rectopexiemat m.b.v. de Da Vinci Robot in een Rotterdams ziekenhuis.

Renates leven veranderde compleet. En hoewel ze nog steeds positief in het leven staat wordt zij nooit meer beter.Over haar ervaringen schreef zij het boek “Robot dokter had zijn dag niet”
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=11182.

Onder het artikel in het NRC staat vermeld dat de NVOG (beroepsvereniging van gynaecologen) beweert dat veel vrouwen “baat hebben bij zo’n implantaat, als andere behandelingen niet werken”.
Helaas wordt niet genoemd dat óók vaak bij een tweede of derde verzakkingsingreep helemaal geen noodzaak bestaat om naar een kunststof mesh te grijpen en dat een ingreep zonder mesh in de meeste gevallen net zo goed baat maar véél minder schaadt als het fout gaat.
Tevens valt onder het interview te lezen dat “maar een kleine groep last krijgt van chronische pijn”.

De ervaring van www.meshedup.eu is dat er in Nederland duizenden mensen rondlopen met verschrikkelijke klachten na het implanteren van een matje (mesh), waarvan een groot deel zich (om uiteenlopende redenen) helaas niet meldt bij de IGJ of bij het RIVM (zie ook https://www.meshedup.eu/nieuws/nieuws-november-2020/).

Jammer genoeg hebben ziekenhuizen jarenlang geen registraties bijgehouden van de (soms zeer) ernstige problemen die zich kunnen voordoen na het implanteren van een kunststof matje of bandje, waardoor nooit echt duidelijk is geworden hoe groot de groep getroffenen werkelijk is.

Ook zijn klachten lange tijd niet serieus genomen door de artsen waardoor patiënten ten onrechte hebben gedacht (en soms nog steeds in de veronderstelling zijn) dat hun problemen “onmogelijk van het implantaat af kunnen komen”.

Lees het NRC interview via deze link:
https://www.nrc.nl/nieuws/2021/08/09/chronisch-patient-werd-ze-pas-in-het-ziekenhuis-a4054216?fbclid=IwAR1S-bR4-tzAhLfglwJXgZYVSW1vYxZ17zFCuxWhpOZf8POAnUpINVRPuEY

Uit het NOS nieuws van 5-7-2021
https://nos.nl/artikel/2387994-alle-partijen-blij-met-nieuwe-aanpak-nazorg-bij-medische-missers?fbclid=IwAR1W1h0sXWi5YFKiON1qadR-3Kh2K4kZtoh_NKf-dpQr-N3Uw72Vwcm75rw

Nieuwe aanpak nazorg bij medische missers lijkt goed te werken

Een nieuwe aanpak waarbij onafhankelijke vakmensen van het Fonds Slachtofferhulp nazorg bieden aan slachtoffers van een medische misser werkt goed, zo is gebleken. Tijdens een tweejarige pilot hebben twee casemanagers 47 slachtoffers van (bij de IGJ gemelde) medische incidenten begeleid.
Zo’n casemanager gaat mee naar gesprekken met het ziekenhuis, onderhoudt het contact met de klachtenfunctionaris, helpt bij de juridische procedure en, vooral, práát met het slachtoffer.

Jaarlijks zijn er enkele tienduizenden medische incidenten. De ernst van medische fouten en andere incidenten varieert, net als de gevolgen ervan. De gevolgen lopen uiteen van meer pijn dan voorheen tot overlijden.

Uit gegevens van de eerste drie jaar (2018-2020) van de langlopende VICTIMS-studie (https://fondsslachtofferhulp.nl/files/uploads/2020/07/EJPH-VICTIMS-medical-errors-juli-2020.pdf?fbclid=IwAR0iwtQ2lPV5tqdyQBX7EqeQDqr63Cw7Yw9fxdwRKIHmAhRv9gW68Hk-d0Y) blijkt dat ruim twee derde van de slachtoffers van een medische misser lichamelijke problemen heeft.
Ongeveer 28 procent kampt met ernstige symptomen van PTSS (Posttraumatisch Stress Syndroom) en bijna een derde heeft geldproblemen.
Verder hebben veel gedupeerden juridische en werkgerelateerde problemen en voelen ze gebrek aan emotionele steun.
Ten slotte stuiten ze vaak op te weinig openheid en erkenning van het ziekenhuis waar het incident zich heeft afgespeeld.

Vandaag (5 juli 2021) publiceert Bureau Beke de resultaten van het evaluatieonderzoek.

Waarom melden mesh-slachtoffers zich niet bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGJ)?
We missen nog zo’n 900 meldingen van mensen die bij MeshedUp bekend zijn.

900 Patiënten die zich door de jaren heen bij MeshedUp hebben gemeld zijn nog altijd onbekend bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg en bij het RIVM. En dat is nog maar het topje van de ijsberg, want het grootste deel van de mesh-slachtoffers is niet eens bij ons bekend …

Graag maak ik alle mensen die door de jaren heen een matje geïmplanteerd hebben gekregen nogmaals attent op mijn oproep van januari 2021 (https://www.meshedup.eu/nieuws/nieuws-januari-2021-2/) en Tweets van februari 2021 (https://twitter.com/Marie1902/status/1363886281739091979 en https://twitter.com/Marie1902/status/1363887818586681348).

Vandaag had ik contact met een woordvoerder van de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Zij gaf aan dat ik op 22 februari jl. via een tweet mijn lotgenoten heb opgeroepen om klachten over meshimplantaten te melden bij het Landelijk Meldpunt Zorg (LMZ) en dat dat effect had gehad.
In werkelijkheid heb ik die oproep in januari al gedaan via de website en op Facebook, en vraag ik al sinds 2009, zodra mensen zich bij ons melden, of ze zich tevens willen aanmelden bij de Inspectie. Maar om de een of andere reden wordt er òf niet gemeld, òf komt de melding niet terecht waar hij terecht zou moeten komen.
Voor de zekerheid hebben we in de eerste maanden van dit jaar ook nog honderden mensen aangeschreven. Maar zonder echt veel resultaat …

De woordvoerder van de IGJ informeerde me over de resultaten van mijn oproep. Zij vertelde me dat de IGJ na mijn Tweet van 22 februari een toename in het aantal meldingen heeft gezien: liefst 42 meldingen van 22 februari tot eind april. Ze klonk enthousiast; ik vond het een zeer teleurstellend resultaat. Ik mis nog steeds zo’n 900 mensen aan wie ik in de loop van de jaren heb gevraagd hun klachten (alsjeblieft, alsjeblieft!) te melden via deze link
https://www.igj.nl/onderwerpen/klacht-of-vraag-over-zorg-of-jeugdhulpverlening/contact/contactformulier en de link van het RIVM https://www.rivm.nl/meldpunt-bijwerkingen-implantaten/meldformulier-patient.

Volgens de woordvoerder gaat ruim de helft van de door hen ontvangen meldingen (sinds 1 januari 2021) over ingrepen met mesh die vóór 2014 hebben plaatsgevonden. Vijf meldingen gaan over ingrepen van meer dan 20 jaar geleden. 14 meldingen gaan over liesbreukmatjes, 11 over bekkenbodemmatjes. Bij niet alle meldingen is helemaal duidelijk welk implantaat is gebruikt …

Hoe kunnen we worden geholpen als we onzichtbaar blijven?

Nogmaals: doe het voor je lotgenoten! Meld je! Het blijft van het grootste belang dat zowel de IGJ als het RIVM op de hoogte raken van de ware omvang van de grote problemen die mensen ervaren na het implanteren van mesh !!!
Hoe kunnen we worden geholpen als het grootste deel van ons onzichtbaar blijft voor de toezichthoudende instanties?

Matjes gaan koste wat kost door

Vandaag lazen we onderstaand krantenbericht in het ED en we komen steeds meer tot de (sombere) conclusie dat er nooit iets zal veranderen. Hier niet, maar óók in het buitenland niet (echt).
Ze willen gewoon héél graag matjes blijven plaatsen en blijven ze zo actief mogelijk promoten – via de krant, in tijdschriften, op TV, zoals onlangs bij dokter Ted, op internet – zonder (teveel) in te zoomen op de (soms verschrikkelijke en onomkeerbare) nadelen die er aan kunnen kleven en die een mensenleven zomaar helemaal kunnen verwoesten.
En iedereen vindt dat ook zomaar goed: toezichthouders zoals IGJ en RIVM, de politiek, het ministerie, de ziekenhuizen zelf en de verzekeraars ….

We hebben gevochten als leeuwen. We zullen nooit winnen. Het enige wat we kunnen doen is blijven waarschuwen, denk ik.

Eerste keuze m.b.t. lies- en littekenbreuken, het oplossen van incontinentieproblematiek (en ook soms bij andere soorten verzakkingen) blijft voor de medisch specialisten: matje of bandje erin ….. tot een van hen ècht voor ons zal opstaan, of nieuwe Europese) wetgeving dit soort ingrepen on- of moeilijker mogelijk maakt.

Maar voorlopig zien we dat nog niet gebeuren ….

Nieuwsbrief Bekkenbodem4All 11 mei 2021

Het doet ons deugd te lezen dat ook Bekkenbodem4All in de tussentijd (in maart jl., samen met de Patiëntenfederatie NL) een gesprek heeft gehad met minister van Ark over onder meer ‘de beste behandelingen voor mesh-slachtoffers’.

Zo snel mogelijk helpen van mesh-slachtoffers / informatie en compensatie

We zijn blij te lezen dat ook zij het essentieel vinden dat huidige mesh-slachtoffers zo snel mogelijk goed geholpen gaan worden en dat er compensatie dient te komen voor de mesh-slachtoffers. En dat BB4A beseft dat de informatieverstrekking (nog steeds) onvoldoende is, er gebrek is aan kennis van de problematiek, gebrek aan transparantie en objectiviteit enz..
Maar praten alleen (óver patiënten i.p.v. mèt patiënten?) is niet genoeg; het wordt hoog tijd voor ècht merkbare resultaten voor (toekomstige) slachtoffers.

Van standaard procedure naar alleen in onderzoeksverband?

MeshedUp blijft het erg jammer vinden te moeten constateren dat het plaatsen van mesh vaak nog steeds standaard als eerste optie gebeurt, bijvoorbeeld bij de bandjes tegen incontinentie en bij liesbreukmatjes.
Hopelijk komen we met Bekkenbodem4All nog eens op één lijn waar het gaat om het aanbieden van mesh: wat òns betreft gebeurt dat in de toekomst alleen nog in onderzoeksverband, net zoals dat in het geval van de transvaginale mesh al geschiedt sinds begin 2020.

Lees het stuk in de Nieuwsbrief van Bekkenbodem4All over mesh hieronder:

Monique wil vrouwen waarschuwen voor kunststof implantaten bij bekkenbodemproblemen

Vandaag -op zaterdag 17-04-2021- verscheen er een door Corrie de Leeuw geschreven artikel in het Eindhovens Dagblad over Monique Peters uit Geldrop (voormalig leerkracht), haar leven, haar leven sinds het bij haar ingebrachte bandje, haar kunst, hoe ze zichzelf op de been houdt, en de operatie in het verschiet (in Amerika) die het hopelijk mogelijk gaat maken om Monique zonder medicatie weer spontane dingen te laten ondernemen – een deel van haar oude leven weer terug te geven.

“Ik ben niet zenuwachtig. Ik bereid me hartstikke goed voor, tot aan het moment dat we bij de operatiekamer zijn en dan geef ik het over.’’
zegt Monique over de op stapel staande ingreep door dokter Veronikis.

Via deze link vind je het complete interview, omlijnd met een heleboel algemene informatie over matjes en bandjes van polypropyleen, de manier waarop men er in andere landen mee omgaat en hoe in òns land (Nederland Zorgland):

https://www.ed.nl/geldrop-mierlo-nuenen/nooit-meer-spontaan-op-pad-monique-wil-vrouwen-waarschuwen-voor-kunststof-implantaat-bij-bekken-problemen~ab7e5183/?fbclid=IwAR02icG_ORGm9ffZnFEbzunh1cl1HtFt7und6lKAZ4ovTWHluwTHF0KqOXI

Als het aan de Nederlandse patiënt lag dan zou het implanteren van àlle polypropylene matjes en bandjes uitsluitend als laatste optie worden toegepast en alleen in onderzoeksverband. Want dan zou iedereen volledig geïnformeerd zijn (schriftelijk en/of digitaal) en een handtekening moeten zetten (zoals de WMO dat voorschrijft) vóór de ingreep.
De patiënt is er dan in elk geval op voorbereid dat het middel veel erger kan uitpakken dan de kwaal, èn heeft een keuze.

Aandacht voor het schandaal van de bekkenbodemmatjes
in de dramaserie “Casualty” van de BBC m.i.v. zaterdag 17-04-2021 om 21.20 u (CET)

Cambs Time
Louise Hepburn
Gepubliceerd: 13 april 2021
https://www.cambstimes.co.uk/news/bbc-drama-casualty-to-feature-mesh-implant-storyline-7893724?fbclid=IwAR08JCyf8t8JWU8YAZ0K-E0vuJTn2bx2kZREvc3KRjkDEgZeGNN_fkXe8to

Een moeder uit Cambridgeshire (Groot Brittannië) voert al jaren campagne om het bewustzijn te vergroten van complicaties na het inbrengen van chirurgische mesh-implantaten. Zij heeft met BBC-scenarioschrijvers gewerkt aan een “Casualty” verhaallijn waarin het probleem wordt benadrukt.

Kath Sansom is een voormalig journalist van de krant Cambs Times. Zij voert campagne om de risico’s van mesh-implantaten voor de behandeling van stress-incontinentie en verzakking bij vrouwen en bij liesbreuk- en rectopexie-operaties aan het daglicht te brengen. Mesh-implantaten worden ook gebruikt bij reconstructies na borstamputatieoperaties.

Haar inspanningen leidden tot een onafhankelijk rapport van de Britse overheid, dat de schokkende omvang van het falen richting patiënten en het gebrek aan regelgeving voor deze medische hulpmiddelen blootlegde.

Schrijvers van de populaire BBC-dramaserie op zaterdagavond zullen uitbeelden wat honderden vrouwen hebben meegemaakt toen ze problemen ondervonden na implantatie van hun bekkenbodemmatjes.

Kath zegt: “Mesh is de grootste gezondheidsramp voor vrouwen van onze generatie en ik ben zo blij dat dit schandaal in de serie “Casualty” aan bod komt.

“Vrouwen die deze pijn hebben doorgemaakt, zullen zich herkennen in de rode draad. De impact van mesh-gerelateerde complicaties kan levensveranderend zijn, en zonder twijfel heeft deze procedure vele levens geruïneerd.”

De verhaallijn over mesh wordt aanstaande zaterdag (17 april 2021) geïntroduceerd en loopt door in een aantal afleveringen in de serie. Men volgt de complicaties van Bibi, van wie zoon Marty een van de stafleden is op de afdeling spoedeisende hulp.

Ze wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht nadat ze is ingestort.

Aanvankelijk wordt ze behandeld voor mogelijke sepsis (een ernstige ontstekingsreactie van het lichaam), maar ze vertrouwt haar arts toe dat de mesh die bij haar in een privékliniek is ingebracht om stressincontinentie te verhelpen haar sindsdien grote problemen heeft gebracht.

Ze was te vervuld van schaamte om het probleem met haar familie te bespreken. De familie had geen idee dat ze deze procedure daadwerkelijk had ondergaan.

De verhaallijn zal de belangrijkste elementen van het schandaal blootleggen, zoals hoe sommige privéklinieken nog steeds matjes en bandjes zouden inbrengen zelfs nadat het in Groot Brittannië was opgeschort en hoe vrouwen nooit volledig werden geïnformeerd over de risico’s. Men laat ook zien hoe mesh is gemaakt van plastic.

Later wordt de ware omvang van de schade onthuld, evenals de impact ervan op haar familie als geheel.

Kath Sansom lanceerde de campagnegroep ‘Sling the Mesh’ op Facebook in 2015 toen ze nog voor de krant Cambs Times werkte.

Sindsdien is de grootte van de groep uitgegroeid tot 8.800 leden, voornamelijk vrouwen, van over de hele wereld.

Ze delen ervaringen met elkaar over hun complicaties, waaronder chronische pijn, moeite met lopen of zitten, allergische reacties en auto-immuunziekten.

“De verhaallijn van Casualty is nòg een manier waarop we anderen kunnen waarschuwen voor vaginale mesh-implantaten,” voegt Kath er tot slot aan toe.

Minidocumentaire “Een lichaam van porselein”

De afgelopen maanden is er door filmmaker Edith van Zalinge (https://edithvanzalinge.nl/about/) zeer bevlogen gewerkt aan een minidocumentaire. In deze docu wordt Monique Peters uit Geldrop gevolgd. De film gaat over de matjes(bandjes)- problematiek en hoe Monique, ondanks alle verliezen, een manier vindt om haar leven opnieuw in te richten en er iets moois van te maken.

Over niet al te lang reist Monique af naar Amerika om daar haar bandje -door de vermaarde dokter Veronikis- te laten verwijderen.

Met deze film hoopt Monique andere vrouwen te kunnen waarschuwen én te bemoedigen.

Een lichaam van porselein

Monique Peters uit Geldrop kampt al tien jaar met de heftige gevolgen van een bekkenbodemimplantaat. Hoewel haar fysieke situatie haar ernstig belemmert in haar dagelijks leven, blijft ze vooral op zoek naar wat nog wel kan.

Monique is slechts een van de vele duizenden vrouwen wereldwijd, die met de negatieve gevolgen van dit soort meshimplantaten geconfronteerd worden. Vrouwen die met enorme pijn kampen en daardoor ernstig gehandicapt zijn in hun dagelijks leven. Een medisch schandaal dat in de hele wereld tot rechtszaken heeft geleid. Daardoor is het gebruik van de implantaten in sommige landen inmiddels verboden, maar bijvoorbeeld in Nederland, worden ze nog steeds gebruikt.

Crowdfunding voor operatie
Na een intensieve zoektocht heeft Monique Peters een arts in de VS gevonden, die haar implantaat wil proberen te verwijderen. Dat ze die reis daadwerkelijk kan gaan maken – zodra de COVID-pandemie het toelaat – heeft ze mede te danken aan de opbrengsten van een crowdfundingsactie die vrienden onlangs voor haar hebben opgezet.

Strijdbaar in Meshedup
Juist omdat zij wel deze kans krijgt, ziet Monique Peters het als haar morele plicht om anderen te waarschuwen voor de risico’s van deze ‘matjes’ en ‘bandjes’. Er wordt immers nog altijd gewerkt met deze omstreden implantaten. Zo steunt ze ook het patiëntenplatform dat zich op Europees niveau bezighoudt met de strijd tegen het gebruik van deze implantaten, Meshedup.eu.

De kunst als verteller
Haar toenemende lichamelijke beperkingen maakten het onmogelijk om te blijven doen wat ze graag wilde. Zo moest ze haar werk als lerares aan de basisschool en haar hobby van het schilderen van grote doeken opgeven. Toch bleef de kunst aanwezig in haar leven. Haar kunstwerken veranderden: grote doeken maakten plaats voor kleine fragiele porseleinen werkjes, waarmee Monique het verhaal over het verlies van haar gezondheid vertelt.

Nieuwe mogelijkheden
Met deze kunst en met haar verhaal wil Monique lotgenoten een hart onder de riem steken. Ondanks dat ze als geen ander weet hoe zwaar hun lot is, wil ze laten zien hoe waardevol het kan zijn als je kans ziet je beperking om te buigen naar nieuwe mogelijkheden. In ‘Een lichaam van porselein’, te zien op https://vimeo.com/527210955, vertelt ze het verhaal over het ontstaan van haar fragiele kunstwerken van porselein.
Deze korte film is belangeloos geproduceerd door Edith van Zalinge.

Interview met gynaecoloog Mieke Kerkhof in het KBO-PCOB magazine van maart 2021

Onze lotgenoten zijn enorm geschrokken van het interview met gynaecoloog Kerkhof in het maartnummer van de KBO-PCOB (pagina 48 en 49).

Mieke Kerkhof zegt in het interview (in de eerste alinea) dat ze het ongelooflijk vindt dat vrouwen vroeger accepteerden dat ze geen enkele privacy hadden in de behandelkamer van de gynaecoloog: ze zaten daar in hun blote billen klaar, terwijl ze wachtten op de bel en om de spreekkamer hing een gordijntje, waardoor iedereen kon meeluisteren.

In de tweede alinea zegt dokter Kerkhof: “Er is veel veranderd ten goede” en “men is tot het inzicht gekomen dat een gynaecoloog vrouwen anders moet benaderen”.
‘Dat is goed nieuws!’, hoor ik de patiënten denken.

In de vijfde alinea van het artikel vertelt gynaecoloog Kerkhof dat het in haar spreekkamer op communicatie aankomt.
‘Prima’, denkt de patiënt: ‘Goed bezig, die gynaecologe!’

Dan, aan het eind van haar betoog (alinea 9), presenteert zij het implanteren van bandjes en matjes als “simpele oplossingen” / “kleine ingrepen” en geeft ze aan dat het “meestal om een dagbehandeling gaat”. Geen woord over de vaak zeer ernstige risico’s en complicaties.

De gynaecologe belooft in het artikel oudere vrouwen zaken als “het de tennisbaan weer op kunnen” en “niet meer de angst hebben om in je broek te plassen” en “vrijen zonder pijn” om er daarna aan toe te voegen: “de winst is groot”. Zij presenteert enkel de voordelen van matjes en bandjes en rept met geen woord over de nadelen, terwijl ze aangeeft dat het in haar spreekkamer “op communicatie aankomt” en dat ze “het onbegrijpelijk vindt wat vrouwen vroeger accepteerden” (met betrekking tot de privacy). Vrouwen van nú accepteren geen halve waarheden. Ook de wet (WGBO 1994) stelt dat àlles verteld moet worden: risico’s, complicaties en andere doeltreffende behandelmethoden.

Over de hele wereld zijn er vrouwen die juist dankzij een matje of een bandje niet meer kunnen fietsen, tennissen of op een zadel zitten, elke dag pijn hebben, niet meer goed kunnen poepen, incontinent zijn, en vaak het leven niet meer zien zitten. Mevrouw Kerkhof moet dit weten: ze zit immers al járen in het vak (en ze is aangesloten bij de NVOG). Maar daarover horen we haar niet. En dàt terwijl de matjes en de bandjes al jaren ter discussie staan, er over de hele wereld rechtszaken lopen, er niet zo lang geleden door een onderzoekscommissie in opdracht van de Britse regering een dramatisch rapport (https://www.immdsreview.org.uk/downloads/IMMDSReview_Web.pdf) is verschenen en onze RIVM op dit moment naarstig onderzoek doet naar matjes en bandjes.

Het ergste vind ik nog dat juist ouderen, die over het algemeen nog een rotsvast vertrouwen hebben in de medische wereld, hier over de streep getrokken worden om een ingreep te ondergaan die er ook voor kan zorgen dat de rest van hun leven helemaal verpest wordt.
En dat terwijl mevrouw Kerkhof stelt: “Na de menopauze heb je nog een derde van je leven voor je”.

– – – – – – – – – –

Het interview in het KBO-PCOB magazine van maart 2021 was voor ons aanleiding om de directeur aan te schrijven.

Tot op heden (2 mei 2021) hebben we nog geen reactie mogen ontvangen.