Mijn mesh-horrorverhaal is nu te zien voor het publiek
Door Hayley Jarvis
BBC Schotland verslaggever
Gepubliceerd op 2 september 2022
https://www.bbc.com/news/uk-scotland-62756430

Lisa Megginson liet haar transvaginale mesh-bandje in april operatief verwijderen na jaren van gezondheidsproblemen en nu heeft ze de ongebruikelijke stap genomen om het aan een museum te schenken.
De 51-jarige zei dat ze “beduusd” was het verwijderde bandje te zien tussen glazen potten met menselijke resten uit de 18e eeuw in de Surgeons’ Hall in Edinburgh: “Dit is fantastisch om te zien, maar het is een horrorverhaal voor mij”, zegt Lisa van Kinross.”Dat kleine stukje plastic van 25 cm heeft mijn leven en dat van mijn familie verwoest”, zei ze. “Het is niet zo dat wanneer het verwijderd is je weer in orde bent, ik moet nog een chirurgische reis maken en zal nooit herstellen.”
De Surgeons’ Hall-musea hebben sinds de jaren negentig geen nieuwe menselijke resten geaccepteerd, maar zij besloten hiervoor een uitzondering te maken om dàt te benadrukken wat zij een “belangrijke periode in de gezondheid van vrouwen” noemen.
____________________________________________________________________________
NHS deal signed for mesh removal surgery in US
I paid £19,000 to have mesh implant removed in US
Mesh-implantaten werden gebruikt om aandoeningen te behandelen die sommige vrouwen na de bevalling hebben, zoals incontinentie en verzakking. Maar het gebruik ervan werd in Schotland stopgezet nadat honderden vrouwen pijnlijke, levensveranderende bijwerkingen kregen. De NHS heeft de techniek momenteel in het Verenigd Koninkrijk “on hold” gezet, tenzij geen andere optie geschikt is. Er is nog steeds geen duidelijk beeld van hoeveel vrouwen complicaties ervaren, maar er zijn serieuze vragen over de introductie en promotie van de procedure.
Lisa benaderde het museum voorafgaand aan haar operatie om te zien of haar bandje deel kon uitmaken van hun collectie.

“Ik dacht gewoon – het kan niet zo zijn dat ze het bandje uit me halen en dat is het dan .. “, zei Lisa: “Ik zou het vreselijk vinden om te denken dat het gewoon ergens op een plank in een laboratorium ligt of dat het is weggegooid. Ik vond dat mensen dit geëxplanteerde bandje moesten kunnen zien. “Je weet dat vrouwen hun medisch dossier zullen opvragen en ze een foto kunnen krijgen, maar dat is niet zo krachtig als zoiets fysiek kunnen zien.”
De Surgeons’ Hall heeft haar bandje tentoongesteld in het Wohl Pathology-museum.
“We hebben in ongeveer 20 jaar geen nieuwe menselijke weefselmonsters geaccepteerd omdat de collecties in gebruik zijn veranderd”, zegt Louise Wilkie, conservator van het museum: “We hebben echter deze uitzondering gemaakt voor Lisa omdat het zo’n uniek exemplaar is, het vertegenwoordigt een belangrijke periode in de geschiedenis van de geneeskunde, en het stelt ons in staat om dat verhaal te vertellen. Zonder dit exemplaar kunnen we het verhaal niet ècht vertellen.”
“Ik denk dat dit de eerste keer in de geschiedenis van het museum is dat we een exemplaar rechtstreeks van een patiënt hebben gekregen, hetgeen ons in staat stelt een veel persoonlijker verhaal te vertellen.”

Mesh, meestal gemaakt van synthetisch polypropyleen, is bedoeld om beschadigd of verzwakt weefsel te herstellen
Meer dan 20 jaar lang kregen meer dan 100.000 vrouwen in het VK – waaronder meer dan 20.000 in Schotland – transvaginale mesh-implantaten geïmplanteerd. Ze worden gebruikt voor de behandeling van verzakking van het bekkenorgaan (POP) en stress-urine-incontinentie (SUI), vaak na de bevalling.
Hoewel de overgrote meerderheid geen complicaties heeft, werd het gebruik van mesh in Schotland in 2014 opgeschort, behalve bij gebruik in “uitzonderlijke omstandigheden” nadat bleek dat sommige vrouwen pijnlijke bijwerkingen hadden.
Gebruik van de procedure is in 2018 in Groot Brittannië stopgezet
Zodra de mesh is geïmplanteerd, is het erg moeilijk te verwijderen
Lisa liet het bandje in 2006 implanteren. Het ging om spanningsvrije vaginale tape (TVT), een soort matje dat wordt gebruikt voor stress-urine-incontinentie (SUI).
Lisa was in eerste instantie naar de dokter gegaan omdat ze last had van een overactieve blaas, en ze kreeg te horen dat ze, omdat ze vier kinderen had, last had van wat stress-incontinentie en dat de mesh zou helpen. “Natuurlijk vertrouw je deze specialisten, je luistert naar je arts. Ik kreeg steeds te horen dat het de gouden standaard was, dus je denkt – dit moet het beste zijn”, zei ze.
Lisa zei dat ze aanvankelijk een reeks gezondheidsproblemen had, maar in 2017 werd het erger.
“Ik was van een stoel gevallen in mijn kantoor en ik voelde een almachtig trekkend gevoel in mijn bekken en binnen twee weken daarna verloor ik al mijn lichaamshaar”, zei ze.
Doktoren hebben nooit een verband gelegd tussen haar bandje en haar haaruitval.

“Het was moeilijk, want toen verloor ik mezelf”, zei Lisa. “Dat is waarschijnlijk toen een groot deel van mij stierf. Niet alleen vóélde ik me niet mezelf, ik zag er nu niet uit als mezelf, dus dat was heel moeilijk en dat is het nog steeds.”
Pas toen ze het jaar daarop een televisiereportage zag over de campagne ‘Sling the Mesh’, realiseerde :Lisa zich dat veel andere vrouwen ook complicaties hadden.
Ze werd in 2018 doorverwezen voor behandeling, maar wachtte meer dan drie jaar om haar bandje in het Southmead Hospital in Bristol te laten verwijderen, waar ze de ongebruikelijke stap nam om ervoor te kiezen de operatie te ondergaan.
Lisa zei: “Het was een kwestie van vertrouwen, het was een noodzaak om te weten, èn het was een afsluiting: er waren zoveel elementen. Maar wat ik hier wel aan moet toevoegen – dit zó te doen is niet geschikt voor angsthazen.”

Lisa strijdt nu voor anderen die getroffen zijn door mesh-complicaties en voert campagne voor vrouwen om sneller de behandeling van hun keuze te krijgen.
“Ik wil er zijn voor andere vrouwen, want hoeveel vrouwen zijn er al niet vóór mij geweest? Ik wil de strijd voortzetten omdat er nog zoveel dingen moeten gebeuren”, zei ze.
In de tussentijd hoopt ze dat haar mesh het maatschappelijke bewustzijn zal vergroten.
“Als ik mijn mesh hier in het museum zie, hoop ik dat het mensen kracht geeft”, zei ze: “Ik hoop dat specialisten binnenkomen en ernaar kijken. Ik hoop dat onderzoekers het ook kunnen gebruiken, want dat is belangrijk.
“Onderzoekers moeten binnenkomen en een medisch dossier bekijken en doorlezen en zien wat er is gebeurd, waar het mis is gegaan. Het is maar één van die dingen – het implanteren van een medisch hulpmiddel kan ernstig misgaan en gruwelijke effecten hebben op het menselijk lichaam.”