Verhalen

In juni 2009 stond ik mij te douchen en ineens voelde ik een bobbel van onderen. Ik schrok wel een beetje. Heb me afgedroogd en mijn man erbij gehaald. En inderdaad er zat een roze bobbel. Ik kon dit dus ook heel goed voelen bij het wassen.
Het was op een zaterdag en ik heb de huisartsenpost gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Ik hoefde niet te komen en me geen zorgen te maken en moest maandag maar even naar mijn huisarts gaan. Dat heb ik gedaan en die zei dus dat het hier om een verzakking van mijn blaas ging. Ik kon 2 dingen doen. Een ring of een operatie. Ik heb helemaal niet getwijfeld en heb gelijk voor een operatie gekozen. (meer…)

Ik ben An, ik ben 57 jaar oud en heb al vanaf mijn 17e problemen met mijn darmen! Net als jullie word ik erg moe van het steeds maar weer mijn verhaal te moeten vertellen, maar ik vertel het liever aan lotgenoten dan aan een arts die je gewoon als nummer zoveel ziet!! (meer…)

Na de bevalling van haar eerste kind verloor Anne ongewild scheuten urine, vooral tijdens het tillen. Ook had ze het gevoel dat er weefsel was losgeschoten of verdwenen. “Alsof er een groot gat in de bekkenbodem zat, zo voelde het” (meer…)

Mijn ellende is begonnen in oktober 2006 na het plaatsen van een t.v.t. bandje door een uroloog in ons regionale ziekenhuis,die er nu niet meer werkt (hij is teruggegaan naar België, zijn geboorteland). Het idiote was dat deze man het implantaat eerst een bandje noemde, maar later een matje (..) (meer…)

Ik ben Annet, 68 jaar, en ben op zoek naar lotgenoten bij wie ook bekkenbodemmatjes zijn geplaatst. (meer…)

In mei 2017 schreef Annie (een van onze liesbreukmatlotgenotes) ons haar verhaal.
Zij schreef:

“ In januari 2015 werd ik vanwege een minuscuul liesbreukje geopereerd en zonder dat ik het wist werd bij mij een MAT geplaatst met een afmeting van ongeveer 12 x 7 cm! Dit was het begin van een niet aflatende ellende.

Opsomming van de gevolgen (in willekeurige volgorde):

Hevige pijn, noodzaak tot slikken van morfine, amitriptyline, lyrica, diclofenac, paracetamol, ibuprofen, het gebruik van morfinepleisters en morfinespray, thc, temazapam, oxazepam
en wat ik nog vergeten ben.

Geen leuke dingen meer doen: geen bezoeken meer aan de kleinkinderen, of op vakantie, geen uitjes meer en niet meer uit eten. Lang zitten gaat niet, dus ook niet meer fietsen…

Ziekenhuisbezoek: echt van het kastje naar de muur gestuurd worden. Niemand, maar dan ook niemand die zich echt in jouw probleem verdiept. Uitzichtloos…
Zijn er nog wel capabele medici, die zich ook nog eens in kunnen leven? Ligt nu echt de oplossing voor mijn probleem in Duitsland?

Advies van de medici: hoog uw pijnstilling maar op. Gebruikt u 20 mg oxycodon, ga maar op 40 mg zitten! Of nog hoger. Het lijkt wel of iedere medicus aandelen in pijnstillers heeft. Zoeken naar oplossingen? Forget it!!!
Een relatie die door de ellende steeds stroever loopt. We doen immers nooit meer leuke dingen, alleen maar ziekenhuisbezoeken en op bezoek bij therapeuten.

Er wordt gezegd: ” mevrouw wanneer u weer pijn voelt, gaat u toch de auto wassen!” of: “mevrouw ik kan u doorverwijzen naar de pijnpsycholoog”, of nog erger (ja dat kàn): “mevrouw u valt ons lastig, u houdt ons personeel van het werk, wanneer u weer belt is de deur voor u gesloten“!

Ik wil mijn leven terug! Waarom is niemand verantwoordelijk? Helaas begint het daar op te lijken, dat niemand de verantwoordelijkheid wil dragen. Waarom gaat het anders zo?”

Annie

PS: natuurlijk is dit “maar” een opsomming en onvolledig.

Dag allemaal,

Ik wil me eerst even voorstellen: ik ben Ans en ik woon in Israel. Ik ben 59 jaar oud en in 2006 heb ik kunstmatjes ingeplant gekregen in een ziekenhuis in Israel. Dit is het ergste wat me ooit overkomen is.
In het kort zal ik jullie vertellen hoe alles bij mij is begonnen met de verzakkingen: (meer…)

Arie werd aan een eenvoudige liesbreuk geholpen in 2008. Korte tijd daarna kreeg pijn in zijn lies bij het zitten. We gingen naar de huisarts en die zei gelijk: “Als het maar niet het matje is!” Hij stuurde ons door naar het ziekenhuis. Alles werd nagekeken. Niets aan de hand!!

De pijn werd steeds erger. We gingen terug naar de chirurg en die zei: “Dit komt haast nooit voor.” Er werd een scan gemaakt, maar daarop was niet te zien.
Arie hoorde ik er verder niet meer over. De man was nooit ziek geweest en hij was best hard voor zichzelf. Vaak zag ik dat hij pijn had met zitten, daarom moedigde ik hem aan om terug te gaan naar de dokter.

Uiteindelijk zijn we bij de pijnpoli terechtgekomen. Dat werd een heel lang verhaal met verdovingsprikken, en uiteindelijk een Tenskastje. Dat hielp allemaal niet…
Toen werd hem iets aangeboden wat nieuw was. Dat was pas uitgevonden en het kon geïmplanteerd worden. Een soort kastje om de pijn te dempen. Als Arie dat niet wilde was hij uitbehandeld, werd er gezegd…

We vroegen de huisarts om advies. Die was daar erg duidelijk in: “Niet doen!” was zijn reactie. Onze dokter stuurde ons weer door. Ditmaal naar een neurologe. Zij heeft Arie helemaal onderzocht en kon ook niets vinden.
Daarna bezochten we een vaatchirurg in Amersfoort, die alles eraan heeft gedaan om Arie te helpen. Helaas was niets meer mogelijk…

Ondertussen had ik een man thuis die volledig depressief was en aan de drank. Hij was totaal veranderd. Arie kon niet meer zitten en hing maar wat op de bank.
Hij was zo ernstig depressief dat hij steeds vaker begon over een einde maken aan zijn leven.
Uiteindelijk hebben we bij de huisarts euthanasie aangevraagd. Die stemde daar volledig mee in. Alleen de scen-arts, die Arie nooit heeft gezien of gehoord, liet het afweten.

Uiteindelijk hebben we besloten om het zelf maar te doen. Op maandag 14 Juli 2014 is mijn man overleden. En ik zit met de gevolgen; ik kon niet anders dan hem helpen!

Ik hoop hiermee te bereiken dat ik gehoord word. En niet alleen ik, maar alle slachtoffers van liesbreukmatjes. Zo ogenschijnlijk klein matje kan ongelooflijk grote gevolgen hebben. Maar het wordt verkocht als een “broodje over de toonbank”: matje erin, probleem opgelost..

Monica van Hengstum
22 januari 2016

Hallo,
Ik ben Bo, een man van 46 jaar oud. Het gaat bij mij om het volgende:

Vanaf 1998 werd ik liefst 11 keer geopererd aan een liesbreuk. Bij de 2e operatie in 1998 kreeg ik er een matje in en vanaf die tijd heb ik veel problemen gehad. (meer…)

Zonder operatie

Het is nu 5 jaar geleden, ik was toen 60 jaar, dat ik i.v.m. verzakkingsklachten naar de huisarts ging die me meteen doorverwees naar de gynaecoloog. Daar werd ik onderzocht en bleek een forse baarmoeder- en blaasverzakking te hebben. Hij adviseerde mij om de baarmoeder te laten verwijderen en de blaas zodanig operatief ‘op te hangen’ waardoor ik geen klachten meer zou hebben. (meer…)