Beste dames van MeshedUp. Graag wil ik mijn verhaal kwijt en mogelijk hebben jullie voor mij advies en raad om verder te gaan.

Ik heb ontzettend veel pijn na het plaatsen van een kunststof matje over een littekenbreuk, rechtsonder in mijnbuik.
In 1999 is mijn baarmoeder verwijderd ivm zeer afwijkende papresultaten en klachten.
Na een meertal jaren kreeg ik last onder in mijn buik aan de rechterkant. Bij hoesten, rekken, bepaalde bewegingen etc. Door de huisarts werd ik doorverwezen naar een chirurg. Er bleek een breuk in het litteken van de baarmoederverwijdering te zitten. Er werd gezegd dat dit niet vaak voorkwam: “maar deze kunnen we makkelijk herstellen!” Begin 2018 krijg ik de operatie en volgens de chirurg is alles goed verlopen. Een paar weken herstellen, en alles zou goed moeten zijn!

Alles zag compleet zwart beneden en bij de wond. Na een week begon de wond te bloeden en ben ik naar de huisartsenpost gegaan. Er werd gezegd: “Niets aan de hand, het is helder bloed en zolang het helder is hoef je niet terug te komen”.
Het bloeden werd alleen maar heftiger, het stroomde gewoon uit de wond. Een paar dagen later ging ik voor de zekerheid toch nog maar eens terug naar de 1ste hulp van het ziekenhuis. gezegd “We verwijderen 1 hechting, dan is de druk eraf, en kunt u weer naar huis”, werd er gezegd. Bij het verwijderen van die ene hechting klapten alle hechtingen los en spoot het bloed eruit. Ik werd opgenomen en heb 2 dagen in het ziekenhuis gelegen. Er werd tevens besloten dat de wond niet meer dicht zou worden gemaakt en dat deze vanzelf dicht zou moeten groeien van binnenuit.  Dus ging ik naar huis met een open wond van 12 cm, met dagelijkse thuisverzorging van de thuiszorg. Het heeft 3 maanden geduurd voordat de wond dicht was.

Echter ik bleef pijn houden en er zat een bult bij de wond. Een verzorgster van de thuiszorg zei: “Ik vermoed dat je wederom een breuk hebt.” En bij controle bleek dit dus ook zo te zijn. Er werd een 2de operatie gepland en om er zeker van te zijn dat de breuk gesloten zou blijven, werd er een kunststofmat geplaats op in juni 2018.
Na de operatie had ik veel pijn, maar dat was normaal werd er gezegd en je lichaam moet wennen aan het matje. Je moet het zeker een half jaar de tijd geven.
Ik heb dan ook een half jaar doorgelopen met pijn en na die periode direct weer een afspraak gemaakt, inmiddels was het begin 2019.

Mijn zus beval een ander ziekenhuis aan want daar zouden ze gespecialiseerd zijn in de matjes. Ze dachten eerst dat het een zenuwbeschadiging of – beknelling betrof. Ik kwam daar en ze hebben een protocol die ze moeten volgen. Allereerst krijg je injecties, voordat ze je überhaupt met een chirurg laten praten. Ik heb 4 injecties gehad, met tussenpozen van 8 weken, allemaal zonder resultaat. Toen moest ik naar de pijnbestrijding. Deze arts was de 1ste die ècht naar mij luisterde en hij zei: “Dit is echt geen zenuwbeklemming. Ik vermoed dat je last hebt van je matje en schrijf een brief voor de chirurg.”
Dus kwam ik uiteindelijk bij de chirurg terecht, die zeker niet van plan was direct het matje te verwijderen. Eerst wilde hij een zenuw doorsnijden, want het zou zomaar zo kunnen zijn dat mijn pijnklachten dan zouden verdwijnen. Wel zei hij dat hij tijdens de OK gelijk naar mijn matje zou kijken, en als het niet goed zou liggen hij er meteen wat aan zou doen. 

Eind 24 oktober 2019 werd ik geopereerd. Nadat ik bijkwam uit de operatie, zei ik tegen mijn man: “De pijn is nog precies hetzelfde!” Natuurlijk werd er door iedereen gezegd, je bent net geopereerd en dat heeft tijd nodig (natuurlijk… ik ben gek en ken mijn eigen lichaam niet!).
Na 2 weken mocht ik op controle bij de chirurg. Hij had toch echt de juiste zenuw doorgesneden, zei hij. Ik vroeg: “Hoe zag mijn matje eruit? Of hoe lag het?”. Waarop hij verkondigde: “Ik ben niet in de buurt geweest bij je matje want dan had ik 4 cm dieper moeten snijden”. Helemaal verbaasd was ik en overruled, en nu nog steeds want de pijn is niet overgegaan.
De chirurg meldde dat het zeker 2 maanden nodig heeft voordat er iets van zo’n zenuwdoorsnijding merkbaar is, want je hersenen registreren dat soort dingen en die moeten nu doorgeven dat de pijn er niet meer is.

Ik dacht: “Okay het zit in mijn hersenen.” Maar de pijn blijft en blijft, en straalt al een hele poos uit naar mijn been. Ik kan niet lang zitten of lang staan, alleen korte stukjes autorijden, ervaar pijn tijdens en na het vrijen, etc.
Na een aantal telefoontjes mag ik weer langskomen bij de chirurg. Inmiddels is het maart 2020. Nu besluit hij om dan toch een operatie in te plannen om het matje te verwijderen. Maar hij voegt er nog wel even aan toe: “Ik snap jullie patiënten niet. Eerst een matje willen en dan moet het er weer uit. Het is zo’n gecompliceerde operatie en ik kan niet zeggen of het helpt want je zult waarschijnlijk je breuk weer terugkrijgen!”

De wachttijd zou 8 weken zijn (mei), maar met de uitbraak van Corona werd alles stilgelegd. Begrijpelijk.
Inmiddels draait alles weer, maar ik ben voorlopig nog niet aan de beurt meldt de afdeling opname van het ziekenhuis. Om de 2 weken mag ik bellen of er al iets duidelijk is, maar tot nu toe ben ik nog niets eens in zicht op de lijst die gepland is tot half september. Ik heb de zorgbemiddeling nu ingeschakeld om te kijken of ik mogelijk in een ander ziekenhuis geholpen kan worden…

Ik was altijd een hele energieke vrolijke krachtige vrouw, maar dat ben ik niet meer. Ik voel  me zó in de steek gelaten, niet geloofd, en ben zo beperkt in mijn dagelijkse leven.

Ik hoop van jullie te horen. Alvast bedankt. En mijn verhaal mogen jullie plaatsen hoor! Het is van het grootste belang dat de buitenwacht (waaronder mogelijke toekomstige patiënten en de politiek) op de hoogte raakt van dit soort ervaringen van mensen met allerlei soorten matten in hun lichaam.

Met vriendelijke groet,
Simone