Ik ben Louise, 34 jaar, ik woon in De Achterhoek en ik ben moeder van een zoon en een dochter.
De afleveringen van Radar vorig jaar over de mandarijnennetjes en de afgelopen 2 uitzendingen over de bekkenbodemmatjes grepen me aan het hart… Respect voor de medewerkers van MeshedUp.

Hierbij wil ik ook mijn verhaal melden:
Het begon allemaal na mijn eerste zwangerschap; een tweevoudige navelbreuk. Deze is met een simpele ingreep in dagopname verholpen (in juni 2006). Een half jaar later, uitgescheurd,  een drievoudige navelbreuk/littekenbreuk. Weer een simpele ingreep, snel naar huis en niks aan de hand (feb. 2007). I.v.m nog een kinderwens werd er toen nog geen matje geplaatst.

Na de geboorte van onze tweede (dec. 2008) ging het finaal mis. De buik was weer flink uitgescheurd en de eerste mat werd geplaatst (in april 2009) op de buikspieren. Hierna kreeg ik veel klachten zoals onderliggende ontstekingen, een prikkelbare darm en veel diarree, pijn en vermoeidheid.
7 maanden later is deze mat, na herhaaldelijk aandringen, uiteindelijk verwijderd en mijn buik gesloten met de Ramirez-techniek zonder mat (in november 2009). Ik moet zeggen dat ik mij toen al niet gehoord voelde en mijn klachten niet echt serieus genomen zijn. Je voelt je bijna ‘een zeur’, maar je weet ‘ik ben niet gek’, je voelt wat je voelt.

Dit heeft stand gehouden tot aan maart 2014. Toen ben ik ’s nachts met spoed naar de huisartsenpost gebracht met een darmbeknelling. Waarschijnlijk, en ook gelukkig, is dit door de autorit vanzelf weer teruggetrokken. Wat een pijn, wat een ellende..
Mijn buik was wéér gescheurd. Een paar weken later was er tijd en kon er eindelijk een mat geplaatst worden (in april 2014). Ditmaal laparoscopisch, onder de buikspieren met 4 ophanghechtingen en vastgepind met een aantal titanium ‘tackers’, oftewel kleine schroefjes. Men heeft mij verzekerd dat ik na 2 weken mijn werkzaamheden weer kon hervatten. Niks was minder waar!!
Een dramatische tijd gingen wij met ons gezin tegemoet. PIJN, PIJN EN NOG EENS PIJN!!!!

Via een 2nd opinion ben ik verwezen naar een ander ziekenhuis, naar een andere specialist, gespecialiseerd in buikwandproblematiek. Deze heeft mij, na eerst herhaaldelijke injecties voor zenuwpijn (Acnes), geopereerd en mij verlost van een ophanghechting die een zenuwbundel doorboorde (juni 2014).
Na zware pijnklachten, ziekenhuisopnames en invaliditeit is de mat in zijn geheel weer verwijderd, met de overgebleven ophanghechtingen en de maar liefst “20” tackers/schroefjes.
Het was ook niet gek dat ik zoveel klachten had hierdoor, zei de chirurg, die er zelfs foto’s van gemaakt heeft op de OK.
De opratie duurde bijna 3 uur en was erg zwaar. Mijn buik is wederom gesloten met Ramirez-techniek alleen moest er weer een mat in…
De reden hiervan is erg ongelukkig voor mij. De chirurg die mij in juni en november geopereerd heeft, heeft een bindweefsel-aandoening geconstateerd. Mijn buik-bindweefsel is zo zwak, ik kán gewoon niet zonder mat nog.
Dit is de reden geweest voor de wederkerende en steeds erger wordende buikwand-ellende.
De risico’s van een matje zijn mij ook nooit verteld, alleen de voordelen. Maar met een onderliggende bindweefsel-aandoening zitten er meer nadelen dan voordelen aan. Dit is mij nooit verteld. En toch kan ik ook niet zonder…

Na 7 operaties zijn mijn gezin en ik volledig uit het veld geslagen. Vooral na vorig jaar.
De pijn, het onbegrip door de omgeving en zelfs door familie, verloren banen van mij én mijn man (door de zorg voor mij), psychisch, financieel en tot op de dag van vandaag.
Het ziekenhuis hebben wij aansprakelijk gesteld voor de gemiste diagnoses en de geleden schade.
En ik moet leren leven met mijn beperkingen. De ziekte, mijn buik met mat en de zenuwpijnen.

Ja.. dat is dan mijn ‘verhaal’ en bij deze de aanmelding op meshedup. Met recht MESHEDUP!!

Vriendelijke groet en ook alle andere lotgenoten veel sterkte gewenst,

Louise