Drama bekkenbodemkliniek in een notendop…

Mei 2009 werd ik voor verzakkingsproblemen naar een privékliniek verwezen. Het zou daar geweldig en vrouwvriendelijk zijn en ik zou er door vrouwelijke artsen worden geholpen. Ik had al onraad moeten ruiken toen ik meteen de volgende week een afspraak had, want goede specialisten hebben een wachtlijst, maar daar had ik toen nog geen ervaring mee  😉
Men constateerde een kleine vleesboom, waar ik gezien mijn leeftijd geen hinder van kon hebben en verder moest ik “dat slappe zootje daar onder” maar eens trainen, volgens de gynaecoloog (‘n man dus!). Nu sportte ik in die tijd minstens 3x per week en verzorgde mijn lichaam goed, dus ik vond zijn opmerkingen wel kwetsend, maar ik was allang blij dat ik met speciale fysiotherapie niet geopereerd hoefde te worden.

De volgende dag kon ik al bij hun fysiotherapeut terecht, die met haar echo bovenop mijn blaas een vleesboom van ruim anderhalf pond constateerde! Leek mij en mijn huisarts een hele belasting voor een zwakke blaas. Dus maar weer contact opgenomen met de kliniek, de mannelijke gynaecoloog was niet bereikbaar, maar zijn vrouwelijk collega wel, die maakte een echo afspraak in een academisch ziekenhuis, zodat we konden zien hoe het nou precies zat met die vleesboom.

6 weken later in het academisch ziekenhuis een nieuwe kudde studenten tussen mijn benen, maar geen echo, foutje in de communicatie. Nieuwe afspraak over weer 6 weken.
Tussendoor onderging ik i.v.m. de blaasproblemen ook een urodynamisch onderzoek, daarbij werd er zo tegen mijn baarmoeder geduwd, dat de vleesboom ook dynamisch werd, bij elke beweging daarna van mij of mijn darmen bewoog hij, het leek wel of er een baby aan het schoppen was in mijn buik, het was echt eng! En ik was ook meteen incontinent (met Tena naar Turkije).

Ik had snel daarna een afspraak bij de fysio, ik dacht die kent dit wel, maar zij griezelde ervan en had zoiets nog nooit gezien. Dus ik vroeg: “Laat er dan even een dokter naar kijken.” Het weekend stond inmiddels voor de deur, maar nee er kwam geen dokter, ik moest maar een week wachten op de echo in het academische ziekenhuis.
In het academisch ziekenhuis kon de verpleegkundige zo zien en voelen waar de vleesboom zat, maar voor de dokter maakte ze nog wel wat foto’s van “het joekel”.
De gynaecologe zei dat de vleesboom gezien mijn leeftijd (51) vanzelf zou verdwijnen. Dat klonk goed, maar wanneer dan? Nou na 15-20 jaar… Met al mijn problemen door dat ding konden we daar niet op wachten, dus zou hij operatief worden verwijderd. Dat kon niet vaginaal omdat hij veel te groot was, dus het werd een volledige keizersnee en daarna hoopten we dat als de druk weg was de verzakking ook flink minder zou zijn.

In oktober 2009 is die operatie geweest en bij controle in december werd mij weer bekken fysiotherapie aangeraden, degene die me liet stikken en in paniek had gebracht hoefde ik niet meer, dus ik heb een nieuwe gezocht. Dit was een therapeute van het bekkenbodem team van een ziekenhuis. Zij deed metingen en kwam er de eerste keer meteen achter, dat trainen geen optie voor mij was, want de zenuwen in mijn bekkenbodem werken nog nauwelijks. Dus heeft zij een brief gestuurd naar de kliniek dat het niet zinvol was om tot maart te wachten met controle, want gymmen kon niet, de verzakking moest operatief hersteld. Ik heb moeilijke stoelgang, (daar is de verzakking volgens mij ook door gekomen) en na zo’n operatie mag je niet persen, dus ik wilde naar een MLD-arts, maar dat hoefde/ mocht niet, het zou echt allemaal goed komen als ik de verzakking liet opereren.

Dat het met een mat ging werd wel genoemd, maar dat ik bezwaren had tegen kunststof i.v.m. mislukte sterilisatie 20 jaar geleden werd weggelachen.
In maart 2010 werd ik geopereerd door de gynaecologe van de kliniek in het academische ziekenhuis. Toen is het lachen me wel vergaan: vanaf het moment dat ik uit narcose kwam, kon ik niet zitten (zeer pijnlijk), niet poepen, niet fietsen, geen seks, niet normaal staan of zitten…
De wond ging vaginaal steeds open, de mat kwam erdoor en ik kreeg vreselijke schimmels.
Drie keer is een poging gedaan door de gynaecologe om stukjes van de mat weg te knippen (in het academische ziekenhuiis want de kliniek had mijn dossier zomaar gesloten?!?) en de boel weer vaginaal te hechten, maar toen zei ze; “ik wil die mat niet meer zien”. Ik dacht nog dat het grappig bedoeld was, maar toen de volgende dag de hechtdraden er al weer uitvielen liet ze me door een arts assistent afschepen.

Ik ben toen voor een Second Opinion naar een gerenommeerd ziekenhuis in de buurt gegaan, daar werd ik heel zorgvuldig behandeld, maar kon pas een jaar later geopereerd worden, toen was niet alles van de mat meer weg te halen en daar heb ik nog steeds pijn van.

We zijn nu drie jaar en 5 operaties verder, mijn darmen werken nu helemaal niet meer, dus ik moet door de verzekering niet vergoede pillen slikken om nog enige stoelgang te hebben, een baan heb ik niet meer, ben volledig afgekeurd. In plaats van dat ik vroeger halve dagen werkte leef ik nu halve dagen, want dankzij de door pijn en alle operaties slechte conditie moet ik iedere middag slapen. Een sociaal leven heb ik nauwelijks meer, want ergens zitten al is het maar voor een kop koffie kan ik niet…
En dan hoor je dus later dat de medisch directeur van de kliniek commerciële belangen heeft bij de fabrikant van dergelijke matten in Amerika, waar in 2006 al claims waren omdat die matten niet goed zijn. In andere ziekenhuizen is toen met de proef gestopt maar ons hebben ze niet eens verteld dat het om een proef ging!!! Dat maakt me nog bozer en verdrietiger dan alleen het ondergaan van de pijn en het verlies van een deel van je gezondheid, dus zijn we gestart met het aansprakelijk stellen van de kliniek die de kunststof mat implanteerde, maar dat kost erg veel tijd en energie.