Het leven van Isabella loopt op rolletjes.
Wanneer haar kinderen het huis uitgaan krijgen haar man en zij meer tijd voor elkaar. Dit pakt bijzonder goed uit, het is eigenlijk net zoals in hun begintijd samen. En ze hebben nog een half leven te gaan! Het leven lacht het echtpaar toe. Er worden plannen gemaakt en er zijn hoge verwachtingen voor de toekomst. Totdat …..

Jarenlang werkte mijn gezin in ploegendienst. Mijn zoon en mijn man werkten in 3 shifts (volcontinue, ook in het weekend), mijn dochter en ik in twee – de vroege en de late – en vaak ook in het weekend. Gelukkig was mijn functie parttime, maar desondanks was het een zware tijd, altijd dat onregelmatige bij ons thuis: iedereen kwam en ging op andere tijden. Het was moeilijk bijhouden wie, wat, hoe en wanneer. Ik had het enorm naar mijn zin op mijn werk. Het gaf me de kans er even uit te breken en de handen eens flink uit de mouwen te steken, op een andere plek dan thuis, en op een compleet andere manier.
De dag brak aan dat de kinderen uitvlogen. Mijn dochter ging samenwonen met haar vriend en mijn zoon met zijn vriendin. Dat was even wennen natuurlijk. Plotseling waren we nog maar met zijn tweetjes, terug naar zoals het jaren geleden begonnen was. Het is altijd afwachten hoe zoiets bevalt. Er zijn mensen die last hebben van een zogenaamd empty-nestsyndroom. Ik zou ze de kost niet willen geven die het behoorlijk saai vinden zonder de kinderen, of die elkaar plots niets meer te vertellen lijken te hebben. Wij behoorden tot geen van deze categorieën. In ons geval daalde de rust als een warme deken op ons neer en viel alles terug op zijn plek. Weg was de stress, die er door de jaren heen was ingeslopen en zo bij ons leven was gaan horen. We genoten met en van elkaar, net als in onze beginjaren. Het leven was verrukkelijk. Wat had ik dát graag nog een tijdlang vastgehouden, die situatie! Maar niets blijft zoals het is en wij veranderen mee. Zo is het leven. En dat is ook de reden dat ik altijd al de dag plukte, mijn zegeningen telde en met volle teugen genoot van de kleine dingen op mijn levenspad.

Zeg nou zelf: zou jij verwachten dat een verzakkingsoperatie, die nooit had mogen worden toegepast, net bij JOU zal worden verricht? En dat deze ingreep je hele leven op zijn kop zal zetten? Ik was wel de laatste die rekening hield met een genadeslag als deze.
De situatie zag er bijna uit als een sprookje, maar er kwam veel te snel een einde aan en dan niet een einde zoals we dat gewend zijn bij sprookjes (en ze leefden nog lang en gelukkig!!”)..
Wat nu volgt is een pak medische geschiedenis, een berg lichamelijk leed en een wervelwind aan emoties:

Het jaar 2008 begon met hevige problemen met mijn menstruatie (menorragie). Er was geen stoppen aan. Ik kreeg op aanraden van mijn huisarts een pil voorgeschreven, als ik die slikte zou het wel beter gaan en normaal gezien zou ik dan minder hevige bloedingen mogen verwachten. Niet dus. Daarna werden bloedstelpende medicijnen voorgeschreven, die hielpen ook niet. Er was geen stoppen meer aan, ik liep vaker met maandverband en “uitdrijvende” tampons dan zonder iets, en de tijd tussen de bloedingen door was aan het korten.
In juni zouden we op vakantie vertrekken naar een zonnig Grieks eiland, Lesbos. Ik wilde in badpak van de zon genieten, en niet met een heel pak maandverband opgezadeld zitten, ik wilde onbezonnen kunnen zwemmen en zonnen en niet iedere minuut naar het toilet,..
De situatie vroeg veel van mijn kracht (ik kreeg bloedarmoede). Een gynaecologenbezoek werd onvermijdelijk.
Wetende dat ik pas op mijn 40ste een eerste afspraak had met een gynaecologe, drs. W. (mijn twee kinderen zijn geboren met de opvolging van mijn huisarts en dit is steeds goed gegaan – dit is wel 29 en 26 jaar geleden). Hoe het kwam, dat ik verder geen gynaecoloog opzocht? Zoals dat bij velen het geval is: schrik om me zo bloot te geven aan een vreemde man, ik ben nogal preuts, of beter gezegd: ik was nogal preuts.

Ze was een vrouw, drs W. Ik had haar enkele keren opgezocht in die tussentijd, en nu wilde ik een afspraak met haar. Dit kon jammer genoeg niet, ze was drie maanden volgeboekt, er was geen plaats meer volgens de receptioniste (de dame aan de balie, het was een gynaecologenpraktijk met een 5-tal gynaecologen) . Maar bij dr. P. kon ik dezelfde week al terecht op de vrije raadpleging (hij was ook de gynaecoloog van mijn dochter).
Donderdag zag hij me en na onderzoek drong zich een curettage op en het plaatsen van een Mirena, daarna zou ik van de bloedingen afkomen. Maar zondag zouden we naar Lesbos vertrekken..
P. regelde tijdens het consult de afspraak met het operatiekwartier en ‘s anderdaags ( vrijdag) heeft hij om 7.30 uur onder narcose de curettage gedaan en het plaatsen van de Mirena.
Goddank! Ik kon zondag samen met mijn ventje het vliegtuig op, wel met nog wat buikpijn, maar zonder hevige bloedingen. We gingen 14 dagen vakantie tegemoet!

Wat ik niet kon indenken was dat ik daar mijn eerste verzakking zou hebben. Sinds de ingreep had ik in geen 6 dagen stoelgang kunnen maken (door de narcose?). Olijfolie kon niet helpen, dan maar naar de plaatselijke apotheker en pilletjes aangekocht om te kunnen ontlasten. Op den duur persen en duwen tot … de baarmoederhals naar buiten kwam: ik voelde de draadjes van mijn Mirenaspiraal. Wat was ik bang, daar op een Grieks eiland, met slechts één vlucht per week. Ik dacht dat mijn baarmoeder mee zou komen.
Platte rust, en alles zakte op zijn plaats. OEF! Voorzichtig aan dan maar.
Het werd alsnog een leuke en aangename en zonnige vakantie. Dit voorval heeft ons niet onthouden om van mekaar te genieten en in de tweede week van onze vakantie lukte het zelfs vrij goed om intiem te zijn Geen menoraggieën meer, maar tussendoor de verzakking. Het ene kwam in de plaats van het andere. Dagen geen last, dan op mijn werk als zorgkundige voelde ik bij het tillen iets duwen, als een uitgezakte tampon. Heel vervelend, maar vooral de lage rug- en buikpijn maakten het zwaar, vermoeiend, en lastig!

Enkele maanden (september) gingen voorbij met wisselende verzakkinggevoelens.
Ik meldde me opnieuw bij de gynaecoloog: “er is verzakking, wat rustig aan, een warm badje nemen, dat verzacht de lage rugpijn en afwachten.” Tot? Wanneer neem je een beslissing om in te grijpen? Zelf wil je zo lang mogelijk wachten, en de gynaecoloog sprak niet over een ingreep. Dan zal het ook niet zo een zware verzakking zijn zeker!? Wat weet ik over verzakkingen? Niets dus. Ook al werkte ik in de zorg, dit zat niet in ons opleidingspakket.
Op den duur raakte ik niet meer van mijn lage rugpijn af en van de drukkende pijn in mijn buik. Op zo’n moment word je je bewust dat er iets moet gebeuren.
Mijn huisarts opzoeken, dat was het eerste wat ik toen gedaan heb, ook omdat ik daar veel vertrouwen in had. Hij heeft me onderzocht en nadat ik nog maar even op mijn hand geblazen had (druk zetten) zag hij al genoeg: de baarmoeder was verzakt tot graad 3.
Hij kondigde aan dat het een hysterectomie (baarmoederverwijdering) zou gaan worden. Wow, dat is wel heftig. Ik dacht dat enkel oudere vrouwen hun baarmoeder werd verwijderd.
Mijn verwijsbriefje werd meegegeven en het was nodig om opnieuw de gynaecoloog te consulteren.

Dokter P. heeft me toen weer onderzocht (2 maand na het laatste bezoek). Ik hield hem als gynaecoloog omdat hij me met mijn bloedingproblemen had geholpen en toch een spoedcurettage voor mij geregeld had. Ik was hem dankbaar en zo had ik vertrouwen in hem gekregen….
Ja, er was verzakking. P. was niet echt spraakzaam. Na het onderzoek, zat hij al denkende achter zijn bureau. Hij begon met me te zeggen dat ik mijn baarmoeder kon behouden en dat door steun aan de voorwand te geven mijn baarmoeder gestut kon worden. Hij zou een “netje” (prolift anterior) in de vaginavoorwand aanbrengen en dat ging er voor zorgen dat deze op zijn plaats bleef. Ik kon mijn baarmoeder behouden, er was enkel een kleine kans op erosie (doorschuren van het netje door de vaginawand), maar dat was goed te verhelpen. Bij een hysterectomie zou ik kans hebben op bloeding en perforatie.
Mijn keuze was snel gemaakt, we maakten een afspraak tot ingreep (in november) en het kon al in de planning van december. 09-12-2008.
De Dag Dat Alles Anders Werd!

14 dagen na mijn laatste bezoek bij de gynaecoloog was het zover, de dag van de ingreep. Ik keek er onbezorgd naar uit, want het zou een baarmoedersparende ingreep, onder volledige narcose worden, en veel minder belastend zijn dan een hysterectomie. Was dit maar waar. Als de narcose en- of verdoving uitgewerkt was begon de pijn in mijn zitvlak, liesplooi, en vagina. Op dat moment was ik er nog steeds van overtuigd dat hij enkel mijn voorwand had gedaan, volgens hetgeen hij me voorgesteld had. Maar die pijn in die billen, hoe kon dat? Tot de Gyn op mijn kamer kwam en me vertelde dat hij ook de achterwand had moeten doen, omdat mijn baarmoeder zwaarder verzakt was dan gedacht? Maar ik was bij hem met klachten van een verzakte baarmoeder gekomen,..hij wist dit toch al op voorhand?
De afdeling verpleging had geen kennis van deze techniek. Ze hadden bij de verzorging enkel de 4 prikgaatjes in mijn liesplooi verzorgd, en wisten niets af van de prikgaatjes in mijn billen (zitvlak). Ook niet nadat ik hen zei dat ik zoveel pijn op die plaats had. Ik heb ze, nadat ik de gyn. gesproken had, gevraagd om er naar te kijken, en ja, 2 hechtingen op mijn bips, 1 links en 1 rechts. De eerste dag pijn dan krijg je nog via het infuus pijnstilling, maar toch moest ik heel stil blijven liggen, anders was het echt niet te doen, zelfs me op mijn linker of rechter kant draaien was onmogelijk, alles scheurde precies open. Na een nachtje zou het beter zijn, dat denk je toch.
Niets is minder waar, misschien na het verwijderen van die vaginale tampon en de catheter, nog niet beter! Ik wou naar het toilet, dan maar zachtjes uit bed, ik kreeg mijn benen niet uit het bed, en me neerzetten was toch zo pijnlijk, een “afscheurend gevoel” is wat ik nu nog steeds voel, als ik er nog maar aan terug denk. De verpleging, of mijn man hielpen me om mijn benen in of uit bed te helpen.

Was dit normaal? Ik dacht het niet, maar ik had voorheen enkel een blinde darm ingreep op 10-jarige leeftijd gehad, en was me maar weinig bewust van operatiepijn. Op de tanden bijten, en vele dafalgans vragen, en nog wou de pijn niet verzachten als ik me op een stoel wilde neerzetten, of op toilet gaan, of in en uit mijn bed, of me bukken,… In het ziekenhuis heb ik niet op een stoel of zetel kunnen plaatsnemen, omdat ik dat niet kon uithouden van de billen- en liespijn, en er zelfs flauw van viel (bewusteloos) en mijn zoon en man me in bed moesten helpen. Als ik dit aan de verpleging meldde, keken ze raar op, en konden dit niet vatten. Mijn gynaecoloog zei me de tweede dag dat dit een pijnlijkere ingreep is dan een hysterectomie.

De vierde dag naar huis, hoe moet ik dat uithouden, in de auto zitten? Een dafalgan van 1 gram voor vertrek, en met mijn beide armen de schokken en druk in mijn zitvlak opvangen door me omhoog te duwen.
Thuis kon ik enkel met beperkte pijn de dag door, als ik op mijn zetel lag, met een kussen onder de knie, zodat weerom de druk in mijn billen (zitvlak) weggenomen was, zo ging dit dagen door. Hulp om mijn voeten te wassen, in of uit zetel of bed, niet zonder scherpe pijn kunnen neerzitten, dafalgans van 1 gram koorts, enz.
14 dagen na de ingreep is er antibiotica opgestart, nadat mijn dochter (op dat moment hadden we dezelfde gynaecoloog) tijdens haar consult bij hem, deze symptomen vermeld had.
Een week na het innemen van antibiotica was de pijn te dragen. Na 4 weken op nakontrole, er zat wondvocht, en reparil pilletjes nemen – geduld. 6 Weken controle, tot ik uiteindelijk 10 weken op ziektewet was, omdat ik echt niet kon, de pijn bij het zitten, achterin, onderbuik. Hij wimpelde dit allemaal weg, en gaf me het gevoel: het zal allemaal zo erg niet zijn!

Aan het werk dan maar, en hopen dat het wel beter zal worden. Ik kon mijn collega’s niet bijbenen en iedere dag moest ik me opbeuren en voortslepen.. Tot 22 maart, 3 ½ maand later, ik zoveel pijn had, niet te houden, mijn baarmoeder was opnieuw verzakt . Mijn problematiek was er opnieuw, nog vele malen erger zelfs; heb ik daarom zoveel pijn moeten doorstaan?

Mijn gynaecoloog was met vakantie, daarom heb ik aangedrongen om zijn collega gynaecoloog Drs.W (mijn eerste gynaecoloog, die ik op 40 jarige leeftijd opgezocht heb). Ze heeft me tussen haar afspraken in gezet, nadat ik vermeld had dat het om een mislukte prolift ingreep ging.
’S Morgens bellen en dezelfde namiddag al op consultatie. Mijn gevoel kwam uit, er was opnieuw een baarmoederverzakking graad II à III, en een cystocèle graad II. Wat heeft de prolift opgebracht: niets, enkel pijn en miserie. Ze was eigenlijk oprecht ontzet, en zei dat ze nooit deze ingreep zou gedaan hebben, dat deze eerst zijn dienst nog moest bewijzen. Ze ging raad vragen aan D. en het zou zeker een UZ worden (universitair ziekenhuis). Ze wou hiervoor een gespecialiseerd arts, en zij zelf wou, en durfde hier niet aan te beginnen. Ze zou me bellen voor een afspraak, en dezelfde dag belde ze me dat het dr. W. in het UZ-Gent, ging worden, en de afspraak voor consultatie was daar 3 dagen later, op donderdag. Het doet goed dat de afspraak zo vlot verliep, want de pijn was niet te doen.
Dezelfde bevestiging als drs. W. en er was een pijnlijke zone links achterin, hij zei, dat de mesh daar te strak zat, en in de voorwand zat het ook niet goed. Hij stelde voor om eerst de baarmoeder te verwijderen, en het te strakke matje in de achterwand ook weg te halen, en de voorwand nog even afwachten om daar in te grijpen.

April is de datum van heringreep, 3 weken na het bezoek bij Dr. W. hij legde de afspraak al vast tijdens de raadpleging. Wat was ik opgelucht, de pijn van en na de ingreep viel heel goed mee, zeker in vergelijking met de prolift. Na 4 weken, ben ik op kontrole geweest, en er bleek ontsteking te zitten,op de rest van het netje, daarom moet ik een stevige dosis antibiotica nemen, een kuur van 30 dagen 2x daags augmentin 875mg.. Ik zou daarna zeker minder pijn moeten hebben.
Ik dacht dat het hierbij zou blijven, maar er zijn nog 2 herstelingrepen gevolgd, 1 om het netje in de voorwand en een restant netje in de achterwand te verwijderen in december 2009, en nog 1 om daarna de opnieuw ontstane verzakking te verhelpen. Deze wou ik in Nederland bij Dr. A.N. Hij heeft dan op zijn beurt een uterosacrale colpopexie gedaan om de achterwandverzakking te verhelpen en de voorwand een site specifiek repair met inleg voor en achter van Surgisis, biomesh; om versteviging te bieden.
Maar dit alles is tegen een beschadigde voor- en achterwand gedaan, en heeft dan natuurlijk minder kans op slagen. Met als gevolg dat een tijd later de voorwand opnieuw graad 2 verzakt was en de achterwand ondersteund moest worden om de darm te ledigen.

Ik heb nu de keuze om nog eens opnieuw een defecogram te laten nemen, om een herstelingreep langs vaginale weg te doen, met de voorspelling dat dit maximum 2 jaar houdt, en dan? Ik ben het beu, en zal zo verder leven, en hopen dat er een oplossing komt en met een minimum aan schade te verrichten, brrrr..
Er waren intussen een CT-Scan met contrastvloeistof gedaan en MRI om het netje op te sporen, dit alles zonder resultaat, er was geen corpus aleinum (vreemd materiaal) te zien op beide beelden. Enkel op de vaginale echo bij A.N. was het duidelijk te zien. Volgens de onderzoeken zijn de netjes enkel met Echo en 3D-bekkenbodemecho te zien. Dit wou ik even meegeven, omdat velen nodeloos onderzoeken moeten ondergaan om deze dingen op te sporen..

In december 2012 is het net 4 jaar geleden dat ik met problemen van de proliftingreep zit, en na een kleine 2 jaar met neuroleptica behandeld te zijn voor neurologische pijnen (beschadiging zenuwen door de proliftingreep en de daarop volgende herstelingrepen, heb ik nu in september, op aanraden en met overleg van de pijnkliniek UZ-Gent en Sint-Niklaas, een proef- neurostimulator ingeplant gekregen. Het is best heftig, maar ik ben nu al aan de helft van mijn Lyrica en voel dat ik opnieuw mezelf aan het worden ben. Dat is waar ik deze stap voor gezet heb, weten dat je leeft en met een beperkt pijngevoel. In oktober is dan de definitieve stimulator ingeplant, en het gaat goed. Je moet het leren en proberen, hoger zetten en lager, links of rechts, ’s nachts overdag, je voelt op den duur wat het best is.
Ik wil mijn gevoelens niet echt neerschrijven, er zijn teveel mensen die me persoonlijk kennen die hier ook meelezen, en enkel lotgenoten begrijpen wat dit met je doet.

Is het nodig om verder te praten dan kan er altijd persoonlijk contact gelegd worden. Schrijf dan een mailtje naar meshedup. Het zal dan bij mij terechtkomen. Dan spreken we mekaar persoonlijk.

Veel liefs Isabella.