Zonder operatie

Het is nu 5 jaar geleden, ik was toen 60 jaar, dat ik i.v.m. verzakkingsklachten naar de huisarts ging die me meteen doorverwees naar de gynaecoloog. Daar werd ik onderzocht en bleek een forse baarmoeder- en blaasverzakking te hebben. Hij adviseerde mij om de baarmoeder te laten verwijderen en de blaas zodanig operatief ‘op te hangen’ waardoor ik geen klachten meer zou hebben.

Een dag na het onderzoek voelde ik me zó verzwakt en was mijn bekkenbodem helemaal verkrampt geraakt wat veel pijn veroorzaakte. Het onderzoek was voor mij veel te heftig geweest en ‘raakte’ aan een traumatische bevalling van 35 jaar geleden. Ik wilde dat er voorlopig niemand meer aan mijn lichaam zou komen en nam rust.

De kramp heeft een aantal weken geduurd en verdween opeens. Ik ben opnieuw naar de gynaecoloog gegaan om te overleggen hoe verder. In die rustperiode werd het voor mij steeds moeilijker om mijn gezonde baarmoeder te laten verwijderen (alles is met alles verbonden) en de gynaecoloog vertelde dat ook de baarmoeder operatief zou kunnen worden ‘opgehangen’ en ik daar dus geen afscheid van hoefde te nemen.

Mijn verzakking was dermate dat een ring inbrengen niets zou helpen, maar tussendoor kwam hij nog wel met de mogelijkheid van een kubus-pessarium.

Na dit consult ben ik me gaan ‘voorbereiden’ om dan toch maar die operatie te laten doen. En toen ik daarvoor naar het ziekenhuis ging om de eerste vooronderzoeken te laten doen, bleek mijn bloeddruk dermate hoog te zijn dat een operatie op dat moment niet gedaan kon worden. Kreeg daarvoor medicatie en als de bloeddruk voldoende naar beneden zou zijn, dan zou ik alsnog de operatie tegemoet gaan.

Maar in die ‘wachttijd’ kwam bij mij de omslag en zag ik de verhoogde bloeddruk als een signaal. Een signaal dat zegt dat ik het niet moet doen, een innerlijke stem die mij de weg wees. En herinnerde ik mij de mogelijkheid van de kubus. Ben met dát verzoek opnieuw naar de gynaecoloog gegaan en zo draag ik nu al bijna 5 jaar dagelijks een kubus-pessarium wat ik zelf iedere dag in moet brengen en ’s avonds verwijderen. In het begin was het soms wat lastig, maar nu na zoveel jaar gaat het heel soepel. Mijn verzakkingsklachten zijn er zó door verminderd, ik fiets, wandel, werk in de tuin, pas op de kleinkinderen. Alleen als ik moe ben, is het soms niet helemaal afdoende, maar geen reden om ermee te stoppen.

Christine