Dag allemaal,

Ik wil me eerst even voorstellen: ik ben Ans en ik woon in Israel. Ik ben 59 jaar oud en in 2006 heb ik kunstmatjes ingeplant gekregen in een ziekenhuis in Israel. Dit is het ergste wat me ooit overkomen is.
In het kort zal ik jullie vertellen hoe alles bij mij is begonnen met de verzakkingen:

Na de eerste bevalling van mijn dochter die met de tang is gehaald ( 4kg en 200 gr. ) had ik meteen al een baarmoederverzakking. Ik had daar heel veel last van, en ze hebben toen mijn eerste operatie gedaan via de vagina: de baarmoeder werd opgehangen aan mijn????????  Dat weet ik niet meer.

Na de tweede bevalling van mijn andere dochter, kreeg ik weer een verzakking maar nu was het zo erg dat ik niet meer kon plassen en poepen, dus alles was verzakt. Ze besloten tot weer een operatie en trokken hierbij alles omhoog. Dat hielp voor een tijdje, maar na een paar jaar ontstond er weer een verzakking, van mijn baarmoeder, en ze hebben toen mijn baarmoedermond weggenomen, zodat ik geen grote bobbel meer had die uit mijn vagina hing. Dat was wel OK, maar ik bleef maar pijn houden in mijn rug door die verzakkingen.Met deze klachten heb ik 10 jaar rondgelopen en toen ik geen kinderen meer kon krijgen hebben ze mijn baarmoeder weggehaald. Ik was toen 38 jaar. Dat heeft me toen erg goed gedaan, ik knapte daar van op. Maar na een paar jaar kreeg ik klachten, weer verzakkingen .. hoe kon dat, mijn baarmoeder was er toch niet meer? Nu was mijn darm in mijn vagina verzakt en mijn blaas. Maar ik heb gewacht met weer een operatie tot ik niet meer kon poepen en niet meer goed kon plassen.

Toen  stelde mijn Urogynaecoloog mij die matjesoperatie voor, het was veilig en bijna geen complicaties, zei hij, en dit was gewoon de beste oplossing voor al mijn verzakkingen. Ik vertrouwde mijn arts, ik had geen andere keuze zei hij, want ik kon niet meer fatsoenlijk naar de wc….. Ze gebruikten matjes van het soort PROLIFT. Door middel van deze operatie zou de voor- en achterwand worden gerepareerd, mijn vagina en mijn blaas.

Vrijwel meteen al na de operatie (ongeveer na 3 weken) kreeg ik heel veel pijn in mijn bekkenbodem en blaas en dat is nooit meer overgegaan. Het werd steeds erger en ik kon niets meer, moest mijn werk opgeven en kon geen gemeenschap meer hebben. Mijn blaaspijnen waren verschrikkelijk. Ik kreeg pijnstillers en pillen voor mijn blaaswand, niets hielp: ze hebben mijn blaas opgerekt, een blaasonderzoek gedaan, alles was “goed”…..dus met andere woorden….leef er maar mee.

Maar ik gaf niet op bij mijn Gynaecoloog. Ik onderging blaasspoelingen, met verschillende medicijnen en een half jaar lang zelf thuis gespoeld. Ook dat hielp niet, en toen begon de ellende met de erosie: mijn vagina leek wel in brand te staan.  Weer zei mijn gynaecoloog dat dat wel eens kan voorkomen na een matjes operatie, maar dat kon hij wel weghalen, die erosie, en dan zou hij meteen de rechter kant van het matje doorknippen want dat zat daar allemaal misschien wat strak. Daardoor had ik waarschijnlijk zoveel pijn in mijn lies.

Ik heb 2 x vaker erosies gehad in mijn vagina en werd ook daaraan geopereerd. Na deze operaties bleef de pijn en toen werd ik doorgestuurd na een pijnarts, die mij tot nu toe heeft behandeld met heel veel epidurale injecties, pijnstillers, en op het tot zelfs Morfine aan toe, wat voor een tijdje hielp. Daarna werd de pijn alsmaar erger, eerst alleen in blaas, vagina en bekkenbodem, later ook in het rectum. Meer pijnstillers volgden en op het laatst dienden ze me zelfs medische cannabis toe. De cannabis hielp alleen om mij wat meer te kunnen ontspannen, maar ik werd er zo sloom van dat ik ermee opgehouden ben.

Mijn vagina is gekrompen door alle op mij uitgevoerde ingrepen, in principe heb ik helemaal geen vagina meer. Vooral geestelijk heb ik het daar erg moeilijk mee. Ik voel me verminkt, ik ben geen vrouw meer kun je wel zeggen.
Ik heb veel pijn, vooral zenuwpijn in mijn bekkenbodem en vagina, dat doorstraalt, waarschijnlijk naar mijn blaas.\
Ik heb door alle verschrikkelijke pijnklachten definitief moeten stoppen met mijn werk, ik had een verantwoordelijke baan van wel 10 uur per dag. Ik kreeg een ziektewetuitkering en die blijf ik (gelukkig!) wel houden tot aan mijn pensioen.

Door die matjes heb ik zoveel pijnbehandelingen en operaties gehad, het is teveel om op te noemen. Mijn gynaecoloog zei elke keer maar weer dat de pijn niet van de matjes komt. Zelfs mijn pijnarts probeerde om het niet op de matjes te gooien, en ja, dan ga je wel aan jezelf twijfelen, vooral omdat ik ook met andere aandoeningen zit
(3 jaar geleden kreeg ik er een reumaziekte bij en omdat ik zoveel duizelig was, werd ook mijn hoofd onderzocht. Op een MRI zagen ze dat ik een gezwel in mijn hoofd had, maar gelukkig niet kwaadaardig: een soort dat 1 cm per jaar groeit, dus even niet operen, maar ik wist nu in ieder geval dat die duizeligheid en pijn in mijn hoofd afkomstig waren van het gezwel. Mijn reuma is nog niet onder controle,maar daar wordt aan gewerkt)
Maar ik zei elke keer tegen mezelf dat dit niet normaal is, en toch steeds weer trapte ik in wat mijn gynaecoloog zei en wat voor behandeling hij nu weer voor mij in petto had.

Je kunt wel stellen dat ik er zowel lichamelijk als geestelijk aan onder door ben gegaan, ik had het gevoel dat niemand mij geloofde. Maar een paar maanden geleden besloot ik dat het na 5 jaar zoveel geleden te hebben genoeg was! Ik trok de stoute schoenen aan, ging terug naar de gynaecoloog die mij destijds opereerde en vroeg hem of hij alles eruit wilde halen, zowel mijn blaas en darm als het moest, want zó wilde ik niet meer door het leven gaan. Ondertussen heb ik twee kleinkindjes gekregen. Ik wil een oma wil zijn zonder pijn. Daar schrok hij van en eindelijk hebben we een goed gesprek gehad. Hij onderzocht me opnieuw en  … wéér zoveel pijn, wéér erosie. Hij zei dat het veel te gevaarlijk was de matjes eruit te halen, dat kon echt niet, bovendien kon hij me niet verzekeren dat de pijn dan weg zou gaan. Het enige dat hij voor mij kon doen was weer de erosie weghalen en injecties voor de pijn geven in mijn vagina. Ik heb dank u wel gezegd en stond erop dat hij iets anders voor mij zou regelen. Hij heeft me toen doorgestuurd, met spoed, dat had hij allemaal geregeld, naar een pijnspecialist voor sacrale neurostimulatie.

Hij, die pijnspecialist, heeft me onderzocht, heeft alle dokterspapieren en pijnbehandelingen gelezen en hij zei: “mevrouw ik ga u helpen want u hebt bekkenbodem zenuwpijnen door die matjes.” Eindelijk! Wat was ik blij dat eindelijk iemand tegen mij zei dat de pijn van de matjes kwam en niet van mijn rug bijvoorbeeld ……dat was ook al gezegd. Eerst kreeg ik een proefstimulator voor 12 dagen en ik wist niet wat me overkwam: ik voelde meteen dat ik veel minder pijn had en dat het werkte. Nu, sinds 10 dagen, heb ik de definitieve neurostimulator en maandag gaan de hechtingen eruit en ga ik een nieuw leven tegemoet met het langzaam afbouwen van de Morfine en Lyrica en noem maar op. Maar dit is voor de pijnen en NIET voor wat ze mijn lichaam aan gedaan hebben met die matjes..

Ik kreeg meteen al wat meer energie en schreef een dikke brief aan mijn gynaecoloog met de mededeling dat hij me moet helpen met alle informatie rondom die matjes. En wat kreeg ik voor antwoord terug? Dat hij geen advocaat is en dat hij blij is voor mij dat de stimulator zo goed zijn werk doet bij mij en als ik vragen heb dat hij ze wil beantwoorden, maar in zijn kantoor…..en dat was het antwoord. Ik ben zo kwaad en verdrietig tegelijk, hoe kan iemand zo doen, hij wist ook alles af van de FDA waarschuwing, maar heeft het er nooit met mij over gehad. Elke keer als ik weer met klachten kwam, en ik had geen flauw idee dat die matjes de boosdoener waren, dacht ik: ik zal me wel aanstellen, want ik kende niemand die dit ook had door de matjes.

Mijn huisarts nam gelukkig een heel andere houding aan. Zij raadde me aan mijn dossier op te vragen, om er zo achter te komen wie de fabrikant van de matjes is. Naar aanleiding van mijn gesprek met haar ben ik vastbesloten samen met een medisch advocaat te gaan proberen de fabrikant aan te klagen.

Het is een heel verhaal, maar ik ben blij dat ik het jullie heb geschreven en zou zo graag in actie willen komen hier in Israel, maar ik ben niet zo dat ik naar de krant of naar de TV loop, of dat ik mijn mond eens flink open doe tegen een dokter, laat staan tegen de hele regering, zoals jullie dit doen, daar neem ik mijn petje vooraf.
Ik heb al de hele site van jullie gelezen. En als ik meer energie zou hebben en er nog iemand was die samen met mij iets zou willen ondernemen, zou ik het ook de aandacht in Israel willen geven. Wie weet komt dat nog, het is allemaal nog zo vers voor mij, die stimulator en al die verhalen op jullie site, en dat ik enorm veel geluk heb gehad dat ik nu via jullie weet dat ik niet de enige ben, en me ook niet aanstel nu ik weet dat de neurostimulator zijn werk doet bij mij. En dat er nog duizenden andere vrouwen met hetzelfde probleem lopen als ik.

Mocht er weer wat nieuws zijn over die matjes, dan hoor ik het graag! Hopelijk blijven jullie op de site. Alvast bedankt voor dat ik jullie site heb gevonden, en mochten jullie mijn hulp ergens bij nodig hebben, dan zeg het maar. Ik zit wel ver weg, maar tegenwoordig is dat geen probleem meer met de PC.

Vriendelijke groeten uit een warm Israel,
Ans