Mijn ellende is begonnen in oktober 2006 na het plaatsen van een t.v.t. bandje door een uroloog in ons regionale ziekenhuis,die er nu niet meer werkt (hij is teruggegaan naar België, zijn geboorteland). Het idiote was dat deze man het implantaat eerst een bandje noemde, maar later een matje (..)
Ik weet nog dat ik op de operatietafel lag met mijn benen helemaal naar achteren. Toen zei de dokter tegen de anesthesist dat ik moest zakken want zo kon hij er niet bij. De anesthesist heeft mijn benen niet bijgesteld. Ik wilde nog zeggen: “Denk aan mijn benen!”, maar toen was ik weg (ik had namelijk ook om een roesje gevraagd). Toen ik bijkwam kwamen de doktoren bij me langs om te vragen hoe het met me ging. Mijn benen deden zo’n zeer. Toen zei er eentje: “Ja mevrouw, het is net als paardrijden!”  Ik kon hem wel slaan. Wat een arrogantie!

Na de ingreep had ik heel veel pijn in de buik, maar vooral ook ontzettende pijn in de benen. Lopen was bijna onmogelijk.
Je kent het wel: ik ging naar de huisarts, van de huisarts naar de fysiotherapeut, van de fysio weer terug naar de uroloog, van de uroloog weer naar een andere arts, een neuroloog. Er werden foto’s gemaakt, maar daarop was niets te zien, ik kreeg een M.R.I. scan, daarop was eveneens niets te zien. Niemand kon mij helpen.

Hierna heb ik een second opion aangevraag bij een uroloog in een academisch ziekenhuis. Deze arts constateerde dat ik overstrekt was (daar stond ik niet van te kijken). Hij verwees mij weer naar een neuroloog, die mij adviseerde Mensendiecktherapie te gaan volgen. De Mensendiecktherapeute vrouw heeft mij weer leren lopen.

Op mijn werk werd ik weggepest. Ze geloofden niet dat ik pijn had. Ik maakte hierdoor een verschrikkelijke tijd door. Een enorme hoeveelheid tranen heb ik vergoten in die periode (ik wist niet dat een mens zó kon huilen). Na alle vernederingen die ik heb moeten ondergaan, ben ik akkoord gegaan met ontslag.
Gelukkig vond ik vrij snel een baantje via een uitzendbureau. Het was of ik dagelijks de marathon liep, zo’n last had ik van mijn benen. Na twee maanden was het einde project en kreeg ik godzijdank een W.W.-uitkering. Ik bleef maar pijn houden, om gek van te worden en ik had totaal geen energie. Tweeënhalf jaar na de ingreep heb ik me ziek gemeld vanwege de pijn in mijn buik.

Ik ging de medische molen weer in: het ene onderzoek volgde het andere op. Wat bleek: het bandje of matje was dwars door mijn plasbuis gegroeid en had ook een soort wildgroei om mijn plasbuis veroorzaakt. Ik was blij met mijn behandelend uroloog, want voor de verandering was het eindelijk eens een echt aardige dokter! Helaas, hij kon me niet helpen, dit was een superingewikkelde klus, hij stuurde me door naar weer een academisch ziekenhuis, waar ze een wachttijd hadden van twee maanden. Ik heb 5 maanden moeten wachten. Dat zou ik er wel voor over gehad hebben ALS de operatie gelukt was geweest.. Dat was helaas niet het geval.

Er zou een zwaardere operatie volgen, hier heb ik acht maanden op moeten wachten. In april 2011 was het dan zover! Ik heb nog steeds veel pijn in mijn buik en het bukken doet zeer. Een lichtpuntje: door bekkenbodemfysiotherapie is mijn incontinentie van 9 verbanden per dag naar 1 gegaan, behalve wanneer ik teveel doe op een dag
Fietsen is voor mij een ramp. Als ik bijvoorbeeld 3 kilometer gefietst heb, wordt mijn vagina helemaal gevoelloos. Ik word dan misselijk van de pijn en krijg krampen en steken in mijn blaas en mijn benen worden slap (komt niet meer vooruit). En dan kost het me weer een paar dagen om te recupereren. Een ellende is het.

In november 2011 ben ik weer naar het academische ziekenhuis geweest voor een blaasonderzoek. Het onderzoek kon niet plaatsvinden, omdat een paar patiënten niet op tijd waren gekomen en het spreekuur zo’n twee uur uitliep. Dus: WEER een maand later terug naar het ziekenhuis. Tijdens het blaasonderzoek bleek dat er aan de rechterkant een stuk mat of bandje in het weefsel zit, en veel kalksteen in de plasbuis. Ik wil heeeeeeeel graag van de pijn af, dus zal er opnieuw geopereerd moeten worden.
De uroloog beloofde me dat ik dit keer geen 8 maanden zou hoeven te wachten. Hij schatte in: een maand of 3. Ik blij!! Het zijn er uiteindelijk zeven geworden. Over drie weken ben ik aan de beurt. De uroloog gaat het op twee manieren proberen: binnenwaarts en anders er omheen. Ik ben vergeten hem te vragen hoe het komt dat een stuk matje nu aan de rechterkant van de blaas zit. Maar ja, na zo’n blaasonderzoek ben ik niet echt zo goed in staat om na te denken..

“Blijft dit doorgaan?”, denk ik vaak, of zal het eens beter met me gaan? Mijn doel is: van de pijn afkomen. Met incontinentie kan ik best leven, maar NIET met deze pijnen. Ook in mijn geval ging het vóór de operatie beter dan erna. Als ik toch had geweten dat mijn kwaliteit van leven vele malen slechter zou kunnen worden in plaats van beter, dan was er natuurlijk nooit zo’n ingreep gekomen! Het was fijn geweest als men mij op z’n minst had gewaarschuwd dat er soms complicaties voorkomen na een ingreep als deze. Dan was ik in elk geval gewaarschuwd geweest.
Maar nooit voorbereid: want met deze ellende had ik in mijn stoutste dromen (of beter gezegd: ergste nachtmerries) nooit rekening gehouden..

Ik zal jullie, zodra ik weer een beetje in mijn normale doen ben, op de hoogte brengen van het vervolg van mijn geschiedenis (ik hoop natuurlijk dat ik zal herstellen!!)
Zullen jullie voor mij duimen op 29 juni?

Groetjes,
Annelies