In juni 2009 stond ik mij te douchen en ineens voelde ik een bobbel van onderen. Ik schrok wel een beetje. Heb me afgedroogd en mijn man erbij gehaald. En inderdaad er zat een roze bobbel. Ik kon dit dus ook heel goed voelen bij het wassen.
Het was op een zaterdag en ik heb de huisartsenpost gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Ik hoefde niet te komen en me geen zorgen te maken en moest maandag maar even naar mijn huisarts gaan. Dat heb ik gedaan en die zei dus dat het hier om een verzakking van mijn blaas ging. Ik kon 2 dingen doen. Een ring of een operatie. Ik heb helemaal niet getwijfeld en heb gelijk voor een operatie gekozen. Heb een afspraak in ziekenhuis gemaakt en moest eerst een lijst bijhouden van wat ik dronk en wat ik plaste. Hoelang ik dit moest doen weet ik eigenlijk niet zo goed meer maar ik geloof een week.

Daarna naar de gynaecoloog . Dat bleek een heel vriendelijke en warme man te zijn. Ik voelde me gelijk op mijn gemak bij hem. Hij hoorde mijn verhaal aan en heeft mij onderzocht en was het met mij eens dat ik me liet opereren. Hij legde alles goed uit.
Ik kreeg een voorwandplastiek. Mijn banden zijn ingekort zodat de blaas weer op zijn plaats zou komen. Een matje, daar was ik nog te jong voor. Wat ben ik blij dat dit ook niet gebeurd is. Want ik wist helemaal niets van kunststof matjes af.
In juli had ik een afspraak met de anesthesist en met de verpleegkundige en die vertelde dat ik voor 11 september op de lijst stond, maar ik moest mij daar niet op vast pinnen,want dat kon nog wel weer veranderen. En inderdaad was dit het geval: 12 oktober ben ik geholpen. Op 14 oktober mocht ik weer naar huis.

De dinsdag daarop belde mijn gynaecoloog hoe het met mij ging en toen voelde ik mij aardig goed. Maar het zitten begon in de loop van die week steeds pijnlijker te worden en heb vrijdagochtend het ziekenhuis gebeld dat ik veel pijn had bij het zitten. ’s Middags kon ik gelijk komen en een vrouwelijke gynaecoloog onderzocht mij. Ze vertelde me dat het er goed uitzag. Alleen was het nog beurs van de operatie.
Precies een week later heb ik weer het ziekenhuis gebeld, omdat ik het vermoeden had dat mijn blaas weer verzakt was. Had ook met de spiegel gekeken en mijn man en zelfs mijn buurvrouw hebben gekeken. Mijn man vond ook dat het er niet goed uitzag. Mijn buurvrouw wist het eigenlijk niet zo goed. Zij had dus nog nooit een verzakking gezien. Mijn gynaecoloog was er die dag niet en dus moest ik maar even naar mijn huisarts gaan. Die zei gelijk tegen mij dat de gynaecoloog de banden wel wat korter had kunnen maken. Hij bevestigde dus mijn vermoeden.

Ik moest in december weer voor controle naar mijn gynaecoloog en heb hem verteld dat ik het vermoeden had dat mijn blaas al weer aan het verzakken was en dat mijn huisarts dit ook zei. Hij heeft me weer onderzocht en zei dat alles er prima uitzag. Ik was zo dom dat ik weer ben weg gegaan met het idee dat het goed zat.
Ik ging ik nog maar eens terug en heb gezegd dat mijn blaas verzakt was. Ik werd weer onderzocht en ja hoor: hij gaf toe dat ik wel gelijk had. Toen stelde hij voor om mij nog door zijn collega te laten onderzoeken. Die afspraak werd gemaakt maar toen ik thuis kwam heb ik gelijk weer afgebeld. ‘s Avonds om half 7 belde mijn gynaecoloog op waarom ik de afspraak had afgebeld. Ik vertelde hem dat ik er nu even geen zin in had. Dit kon hij best begrijpen.

Volgens mij ben ik toen in juni weer naar mijn gynaecoloog gegaan en heb een ring gekregen. Ik moest zelf leren om de ring te plaatsen. Ik vond het een heel gedoe. Ik ben in augustus 2011 weer teruggegaan en heb met hem overlegd of ik nog een keer geopereerd kon worden. Hij raadde mij dit af, omdat het mijn klachten niet zou wegnemen. Ik heb namelijk sinds de operatie snel last van mijn onderrug en van mijn benen. Dit kon hij niet verklaren. Hij vond dat ik daarvoor bij mijn neuroloog moest zijn. Ik heb namelijk de ziekte van Parkinson. Ook mijn neuroloog heeft hier geen verklaring voor. Zou het tegen de tijd zijn dat ik mijn medicijnen moet innemen, dan was het voor hem duidelijk: dan zouden mijn medicijnen verhoogd moeten worden. Dus niemand kan het verklaren. Mijn gevoel zegt dat het door de verzakking komt.

Mijn gynaecoloog wilde me toch door  zijn collega laten onderzoeken. Daar ben ik in september 2011 naar toe geweest en die zei ook dat ik mij maar niet moest laten opereren. Ik had dus ook aan hem vragen gesteld over die kunststof matjes. Ik vertelde hem dat ik daar al veel verhalen over gelezen had en dat ook ik geen kunststof in mijn lijf wilde. Hij was er ook niet zo’n voorstander van, maar zei me dat er wel veel onderzoek naar gedaan wordt om betere matjes te maken.
Ik ben in december weer voor controle bij hem geweest en toen begon hij zelf over dat artikel wat in de volkskrant stond. Dit artikel had ik van een lotgenote van het Medisch Forum gekregen en ik had het bij mij. Ik wilde hem dit verhaal laten lezen, maar dit hoefde niet meer. Hij vond dit ook verschrikkelijk en dit had die gynaecoloog ook nooit zo mogen doen. Maar hij vond ook dat andere gynaecologen daar nu ook wel nadeel van konden ondervinden, door dit verhaal. Ik heb hem ook verteld dat ik op de site van een gynaecoloog in Terneuzen had gelezen dat die met biologisch materiaal werkt. Dit doen ze in het ziekenhuis hier dus niet. “Er wordt geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan.” vertelde hij me. Ik heb toen een grotere ring gekregen omdat die andere niet op zijn plaats bleef zitten. 3 Maanden later moest ik weer voor controle en is mijn man mee geweest. Ik heb toen gevraagd of mijn man dit kon leren en daar was hij het gelijk mee eens. Nu lukt dat dus wel maar ik vind het nog een heel gedoe.

Ik hield dezelfde klachten en op een gegeven moment was het zo erg dat ik samen met mijn man heb besloten naar een ziekenhuis in de omgeving te gaan waar ze ook met biologisch materiaal werken.  Dit gaat 5 juni gebeuren. Krijg ook alles vergoed van mijn zorgverzekeraar. Heb de huisarts gebeld en die stuurt een verwijsbrief naar betreffend ziekenhuis. Ik heb ook gelijk mijn eigen ziekenhuis gebeld en heb mijn afspraak in juni laten vervallen en heb de vrouwelijke gynaecologe uitgelegd waarom. Ze wilde dit wel doorgeven maar ik mocht ook een telefonisch gesprek met mijn eigen gynaecoloog.
Ik vind dit wel zo netjes om even persoonlijk met hem te praten. Ik moet immers toch vragen of ze mijn medisch dossier naar het andere ziekenhuis willen sturen.

Ik houd jullie op de hoogte van het vervolg van mijn geschiedenis.
Agneta