Het verhaal van Marja

Ik zal me even voorstellen.
Ik ben Marja, 50 jaar oud. Heb 2 kinderen, dochter van 22 en zoon van 18, beide studerende. Dochter woont op kamers, zoon nog thuis. Ben gescheiden na 24 jaar huwelijk. Heb nu een LAT relatie. Vanaf de pubertijd al gynaecologische problemen, maar pas echt gaan tobben tijdens de laatste zwangerschap en vele verschillende gynaecologische operaties gehad.

Op 28 februari 2012 is er bij mij een matje geplaatst voor een darmverzakking. Ik was na deze operatie 3 tot 4 dagen heel misselijk en moest vaak overgeven. Dit had ik nooit na een operatie. Bijna een jaar later, eind januari 2013, vernam ik dat ik een polyproplyleen matje had gekregen met een fluoride coating. Als je in één keer te veel fluoride binnen krijgt, kun je misselijk zijn en moeten overgeven. Het gaat om een Nuvia implantaat, dat heb ik via de huisarts vernomen.

Ik herstelde niet echt goed van de operatie en kreeg zelfs bij volledige rust, 2 slijmbeursonstekingen aan mijn beide knieën. Heel vreemd vond ik dat. Dit was eind maart, april, mei 2012.
Het lopen ging in de loop van de zomer 2012 ook steeds moeilijker, omdat mijn buik geblokkeerd werd bij het lopen en ik bleef moe.
Terug naar de gynaecoloog en deze constateerde dat de pootjes van het matje te strak zaten en er uit gehaald moesten worden. De geplande datum was 11 december 2012. Vóór deze datum heb ik de gynaecoloog nog telefonisch gesproken, omdat ik het matje er helemaal uit wilde hebben. Ik had er geen goed gevoel bij. Hij beloofde dit te doen. Helaas raakte ik tijdens de operatie in een shock.
In de tussentijd heb ik allergische reacties gekregen op medicijnen.

Na de operatie hoorde ik dat er een klein stukje was blijven zitten van een arts-assistent. Pas bij de controle in januari hoorde ik dat het hele matje er nog in zat. Pas daarna ben ik gaan onderzoeken wat voor matje het was en wat voor materiaal het was.

Na deze operatie had ik allergische aanvallen op allergische aanvallen. Ik mocht ook niet meer slapen van mijn lichaam. Zodra ik in slaap viel, schudde mijn lichaam mij binnen een paar minuten weer wakker. Inmiddels ging het steeds slechter met me en eindelijk was er begin februari een arts bereid mij op te nemen en helemaal te gaan onderzoeken. Ik heb steeds gezegd dat mijn lichamelijke klachten veroorzaakt werden door het matje, maar zowel de immunoloog als de allergoloog en de internist ontkende dit.
Volgens mij heel logisch dat ik meer klachten kreeg, omdat er stukjes afgehaald zijn en er zo weer nieuwe fluoride vrij kwam. Ik heb een maagonderzoek en een CT scan gehad. Intern was alles goed met me, maar er was wel een gezwel in mijn weke delen van mijn rechterheup ontdekt. Echo gehad, daarna gelijk een MRI en een biopsie. Ook kreeg ik Oxazepam om te slapen.
Het gezwel is goedaardig, dit was niet verwacht door de artsen. Nu ging de internist toch denken dat het gezwel misschien door het matje veroorzaakt was. En stond achter mijn standpunt dat het matje eruit moest.

In het ziekenhuis dronk ik alleen mineraalwater en de thee werd daar gezet van gezuiverd water. Zodra ik weer thuis was, dronk ik weer kraanwater en de aanvallen werden steeds erger. Mijn moeder en ik zijn op internet alles gaan uitzoeken over fluoride. In het kraanwater van mijn woonplaats zit ook fluoride. Ik ben toen gelijk gestopt met het drinken van kraanwater. Daarna werden de aanvallen al iets minder. We zijn toen ook gaan koken in mineraalwater. Later kwamen we er achter dat calcium de klachten versterkten en zo gingen we op zoek naar voedingsmiddelen met zo min mogelijk calcium. Zodat ik tenminste iets kon eten zonder aanvallen. Want dat mijn klachten veroorzaakt werden/worden door de fluoride daar ben ik van overtuigd. En dat calcium de klachten versterken ook. Vandaar mijn rare eetgedrag. Ik leef op glutenvrij brood, kipfilet, aardappelen en spa blauw.

Helaas moest ik wachten tot 22 april 2013, omdat mijn gynaecoloog niet echt meewerkte. Het matje was gaan zwerven in mijn lichaam en werd opgefrommeld in weefsel rechts naast mijn staartbeen teruggevonden.
Iedere keer weer hoop je er iets mee op te schieten en op te knappen.
Nu bijna een jaar later, ben ik weinig opgeschoten. Kan niet goed zitten, vanwege de pijn van het staartbeen. Is er een second opinion gaande voor de tumor in de weke delen van mijn heup. Leef ik op de bank, probeer iedere dag eventjes naar buiten te gaan. Ben heel erg moe. Mijn immuunsysteem is erg aangetast. Ik ben sinds deze maand tijdelijk afgekeurd voor een half jaar.
Toch iedere keer maar weer hoop houden dat het ooit beter gaat, maar dat valt niet altijd mee.

Dit is mijn verhaal in het kort

——————————————-

In september 2014 liet Marja uit Dordrecht ons onderstaande weten via Facebook:

28-02-2012:
Het begin van mijn einde. Zie mijn verhaal op de Meshed Up site onder de naam Marja https://www.meshedup.eu/verhalen/het-verhaal-van-marja-24-01-1964-08-11-2014/#more-1493

Ik weeg nu (6 september 2014) nog 42 kg en kan niets anders meer eten dan een paar boterhammen per dag en het drinken van water. Er moet nog wel een heel groot wonder gebeuren wil ik dit gaan overleven. Mijn lichaam is totaal vergiftigd, maar de reguliere artsen gaan hier niet in mee. Ik ben bij een alternatieve arts geweest, maar deze kan mij niet meer helpen. Euthanasie daar kom ik niet voor in aanmerking, geen diagnose. Dus zit er niets anders op dan te lijden tot het moment.

Ik wens jullie allen heel veel sterkte toe op lichamelijk, geestelijk en privé gebied met het leven na het matje. Probeer het een plekje te geven, want je kunt de tijd niet terugdraaien. Probeer er het beste van te maken. Maar Maria en Dora: de strijd moet doorgaan!! (niet ten koste van alles natuurlijk!).
Als jullie willen reageren dan graag op mijn email en niet hier op Facebook, want ik stap hier nu uit.
En ze voegde de daad bij het woord, lotgenote Marja,  via Facebook was geen contact meer met haar te krijgen.

We wilden niet dat ze doodging en we belden onze Siliconen Borstimplantaten lotgenotes of zij alsjeblieft in contact wilden treden met professor Cohen Tervaert!!!  Dat lukte.
Cohen Tervaert zorgde dat Marja een plekje kreeg in een Universitair Ziekenhuis in het westen van het land. Helaas werd er daar niet bepaald goed naar Marja omgekeken, werd ze behandeld als een anorexiapatiënt en wilden zij Marja niet kunstmatig in coma brengen, om haar “bij te spekken” (wat broodnodig was) omdat dat “te riskant zou zijn”

Marja weegt nu nog 37 kg en houdt geen voedsel of medicatie meer binnen. Zelfs niet via een sonde.  Ze ligt thuis te sterven en vindt het zelf “goed zo”. Lichamelijk en geestelijk is zij uitgeput.
Haar matje van februari 2012 betekende haar ondergang.

Zij laat binnenkort een dochter en een zoon, een vader en een moeder en een vriend na. En 570 verslagen lotgenoten..
Tenzij  er een wonder gebeurt ..

——————————————-

Op 4 november 2014 stierf Marja. Ze was op.