Mijn naam is Mala. Ik ben 37 lentes jong en sinds 1,4 jaar ellendige bezitter van een tvt bandje. Ook moeder van twee dochters.
Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen

Vorig jaar september liet ik een tvt bandje plaatsen door een gynaecoloog. Na de bevallingen van mijn dochters (een ervan was een stuitbevalling) was ik bij het sporten, bewegen, lachen en niezen niet meer droog en verloor ik zo nu en dan urine. Waardeloos vond ik dat. Nadat bekkenbodem fysiotherapie niet hielp, besloot de arts in overleg met mij een tvt bandje te plaatsen. Operatief onder narcose. Dit zou mij helpen.
Eenmaal wakker van de narcose had ik pijn. En die pijn is niet meer over gegaan. Tot op de dag van vandaag.

Ik kon niet meer zelfstandig plassen en ging met een urinekatheter naar huis. Na een week ging deze eruit, met moeite kon ik beetje bij beetje plassen. Helaas kreeg ik een blaasontsteking en als behandeling antibiotica. De antibiotica sloeg niet aan en ik werd heel ziek. Een nierbekkenontsteking en een opname in het ziekenhuis volgden. Ik was echt héél ziek. En plassen was nog steeds een drama.

Al meerdere keren had ik aangegeven dat het bandje te strak zit. En hoe langer ze wachten met het bandje losmaken hoe onmogelijker het wordt, omdat het bandje vastgroeit en verkleeft met het omliggende weefsel. Het losmaken van het bandje is opnieuw een operatie. Nee, volgens de arts was dit bandje niet de oorzaak. Blaasontsteking op blaasontsteking volgden. Elke keer weer een kuur. En uiteindelijk na heel lang aandringen ben ik doorgestuurd naar een uroloog. Deze heeft me doorgestuurd naar een bekkenbodemtherapeut.

Het bandje los maken was al geen optie meer en doorklieven van het bandje kòn, maar dat zag ze nog niet zitten. En ik kon nog steeds nauwelijks plassen en had veel pijn. Na 5 behandelingen bleek het niet aan mijn bekkenbodem te liggen….
De uroloog zette me na lang aandringen op de ok lijst om het bandje door te knippen. Dat riep ik al maanden!!

In maart 2018 was het zover, ik werd geopereerd. En wat bleek…het bandje was veel te hoog geplaatst en lag om mijn blaashals heen. De uroloog heeft het bandje doorgenomen en door de spanning die erop zat schoot deze omhoog en kon ze de rest van het bandje niet verwijderen.
Na de operatie voelde ik opluchting en….ik kon weer plassen!! Ik was niet gek, het bandje was totaal verkeerd geplaatst. Veel te hoog, alles werd afgekneld van binnen.
Helaas is de pijn nog steeds niets weg en heb ik elke dag het gevoel dat ik een blaasontsteking heb.

Afgelopen mei kreeg ik nierstenen, ondraaglijke vreselijke pijnen volgden. Allemaal doordat ik niet goed kan leeg plassen. Natuurlijk ben ik in gesprek gegaan met de desbetreffende gynaecoloog, pas nadat ik een officiële klacht heb ingediend was ze bereid kritisch naar haar eigen handelen te kijken. Uiteindelijk heb ik veel excuses gekregen en ze vond het oprecht heel vervelend. Natuurlijk weet ik dat waar mensen werken fouten worden gemaakt. Het is alleen mijn inziens diep triest dat er niet naar mij werd geluisterd. Ik werd niet gezien.

Inmiddels ben ik na lang aandringen doorgestuurd naar een gespecialiseerde uroloog, hij wil het bandje verwijderen samen met een andere specialist die dit een paar keer vaker heeft gedaan. Zij zien godzijdank de ellende die dit bij mij veroorzaakt. Het wordt een grote operatie, mijn buik moet open gesneden worden om vervolgens het verkleefde bandje te kunnen verwijderen met alle risico’s van dien.
Toch wegen deze risico’s niet op tegen alle pijn en ellende die ik dagelijks ervaar.

Mijn rechtsbijstandsverzekering heeft deze zaak doorgestuurd naar een jurist. Helaas is er, na lang en uitgebreid onderzoek, geen sprake van verwijtbaar medisch handelen…het is een risico van de operatie. Het plaatsen van zo’n bandje is een blinde procedure zo is gebleken. En ik heb geen poot om op te staan….

28 januari is het zover en word ik geopereerd. Duimen jullie mee dat de operatie goed gaat, dat ik word verlost van dat ellendige bandje? Het gaat via abdominale route, dus de buik. Ik heb geen idee hoe groot de wond wordt en hoe lang herstel en ziekenhuisopname zal duren?

Omdat ik daarna waarschijnlijk minimaal 6 weken zal moeten herstellen en bijna niets zal kunnen ben ik al bezig met een uitgebreide planning. Overal om hulp vragen. Dit is bijna niet te doen met een gezin, waarvan 1 kind flink extra zorg nodig heeft. Maar t moet, dat bandje móét eruit! En ik zal herstellen! Dat vertrouwen voel ik.

Mala is inmiddels geopereerd. Haar bandje is eruit. Helaas ging er bij deze ingreep van alles mis waardoor ze niet beter is geworden. Binnenkort moet te wéér het ziekenhuis in. Zij zal, zodra dat haar lukt, een update schrijven