Vanaf 2006, na de geboorte van haar laatste kind bevindt Fleur zich al in de medische molen.
Haar baby wordt met een spoedkeizersnee gehaald na 30 weken zwangerschap. In de twee maanden na deze traumatische geboorte volgt de ene zware bloeding de andere op. Een ellende is het. Er kijken, zoals ze dat zelf noemt, “tig artsen” naar haar, maar niemand weet waar die zware bloedingen vandaan komen en hoe ze ze op kunnen lossen.
Uiteindelijk blijken er nog steeds zwangerschapsresten in haar buik aanwezig te zijn. Dit komt NOOIT voor bij een keizersnee beweren de artsen. Ze wordt gecuretteerd en een maand later is het weer hetzelfde verhaal. Opnieuw volgt een curettage. In 2007 blijkt er een tumor in Fleur haar navel te zitten. De tumor wordt verwijderd en is gelukkig goedaardig. Er zit ook endometriose geven de artsen aan. Fleur schrijft: “Je wilt niet weten hoe vaak ik naar huis ben gestuurd met: er is niks aan de hand, terwijl ik een navel had zo groot als een bam (zo’n grote knikker) , bloedend , wondvocht, pijn).

In de jaren erna volgen veel bekkenbodemproblemen. Er wordt nog nova sura * geprobeerd door de artsen. Helaas zonder resultaat.
Fleur schrijft: “Na een hoop geklungel van artsen moest in okt. 2009 toch echt mijn baarmoeder verwijderd worden en weer knapte ik niet op…veel pijn en klachten en mijn gynaecoloog vond dat ik maar moest gaan accepteren dat de zaken er nu eenmaal voor stonden zoals ze er voor stonden, dat dit voortaan bij mij hoorde. Ik was erg boos en verdrietig! Ik zei tegen hem dat ik van hem dan zwart op wit wilde hebben dat het normaal is dat de darm uit mijn kont hangt.”
Vanaf dat moment verandert de manier van communiceren van de arts. Hij wil iets meer naar haar luisteren en vindt het ineens toch wel een goed plan om naar de MLD-arts te gaan. Na lang wachten volgt een onderzoek en daarna de uitslag. Fleur blijkt een rectumprolaps te hebben (ze wist dat eigenlijk zelf al lang). De meest ongunstige vorm die er bestaat.
De chirurg is echter heel positief over de operatie: geen complicaties, Fleur zou er zeker heel veel profijt van gaan hebben! Fleur krijgt in september 2011 via een open buikoperatie een rectopexiemat (Surgipro Polypropylene Mesh) om haar endeldarm (die die FORS verzakt is) op zijn plaats terug te hangen. Na die dag is haar leven zoals ze zelf zegt: “alleen nog maar ondraaglijker geworden”.
Pijn, pijn en nog eens pijn. In haar stuitje, haar onderrug, haar onderbuik, de liezen… De pijn trekt door naar haar benen. Steken en een branderig, kloppend gevoel maken dat ze niet meer normaal kan zitten, niet meer veel of lang kan lopen en niet meer kan fietsen.
“De eerste 2 dagen na de operatie ging het goed” schrijft Fleur: “Weinig pijn. En toen begon het…brandend, kloppend gevoel in de billen, pijn in het stuitje, pijn in de onderrug en onderbuik, de liezen en uitstraling naar de benen en dat werd met de dag steeds erger (en gaat tot nu toe niet weg of word ook niet minder. Ik heb ook steeds van die soort elektrische schokken door mijn rug.”
De chirurg van Fleur vindt dat de klachten en de pijn die ze heeft NIET normaal zijn. Hij heeft er geen verklaring voor, maar beweert dat dit absoluut géén complicatie van haar mesh kan zijn. Fleur vertelt dat ze in de krant iets heeft gelezen over grote problemen die vrouwen ondervinden na het inbrengen van bekkenbodemmeshes. De arts stelt haar gerust. Ze hoeft zich absoluut geen zorgen te maken dat het om haar matje zou gaan!!!! Alleen de Goretex matjes geven dit soort problemen, maar niet de meshes van polypropyleen (die zij dus heeft). Hij vertelt haar ook dat hij al honderden van dit soort matten bij patiënten heeft geplaatst, en dat zij dan de eerste zou zijn met een complicatie…. Nee, daar gelooft de arts niet in! Ze moet de media niet geloven, alles wordt aangedikt. Volgens de arts valt het allemaal reuze mee.
Fleur wil niets liever dan haar specialist geloven, maar besluit toch eerst via een andere weg meer duidelijkheid te zoeken. Ze kijkt op fora, schrijft een lotgenote aan en maakt een afspraak met een arts in een ver ziekenhuis die al in januari 2012 tijd heeft voor een gesprek met haar.
Ze maakt zich ongerust: als het klopt wat haar chirurg zegt maakt ze voor niets die lange reis en verdoet ze misschien niet alleen haar eigen tijd maar ook de kostbare tijd van de gynaecoloog. Tegen haar chirurg durft ze niets te zeggen over haar op stapel staande second opinion.
Wanneer Fleur de kans krijgt confronteert ze en passant haar arts nog even met het feit dat hij vooraf heeft gezegd dat deze operatie met dit type materiaal geen complicaties kent, en vraagt aan hem of haar pijnklachten dan geen complicaties zijn. De man beweert hierop dat de pijn wordt veroorzaakt door meshkrimp en aangezien elk matje zo’n 10 tot 15% krimpt kan de hij dat geen complicatie noemen.(…….)
Fleur voelt zich heen en weer geslingerd, heeft (al veel langer dan vandaag) het gevoel dat ze tegen muren oploopt, ze wikt en weegt: doe ik er goed aan een second opinion te gaan halen, klopt de informatie die ik lees? Heb ik hetzelfde als de lotgenotes die ik heb gesproken? Of ben ik een onbegrepen uitzondering zoals mijn specialist beweert?
Op aanraden van een ander meshslachtoffer schrijft ze in elk geval de Inspectie voor de Gezondheidszorg aan. Als die niet op de hoogte zijn van haar schrijnende geval, kunnen ze ook niet voor haar opkomen en haar helpen in haar zoektocht naar herstel.

Wordt vervolgt