In mei 2017 schreef Annie (een van onze liesbreukmatlotgenotes) ons haar verhaal.
Zij schreef:

“ In januari 2015 werd ik vanwege een minuscuul liesbreukje geopereerd en zonder dat ik het wist werd bij mij een MAT geplaatst met een afmeting van ongeveer 12 x 7 cm! Dit was het begin van een niet aflatende ellende.

Opsomming van de gevolgen (in willekeurige volgorde):

Hevige pijn, noodzaak tot slikken van morfine, amitriptyline, lyrica, diclofenac, paracetamol, ibuprofen, het gebruik van morfinepleisters en morfinespray, thc, temazapam, oxazepam
en wat ik nog vergeten ben.

Geen leuke dingen meer doen: geen bezoeken meer aan de kleinkinderen, of op vakantie, geen uitjes meer en niet meer uit eten. Lang zitten gaat niet, dus ook niet meer fietsen…

Ziekenhuisbezoek: echt van het kastje naar de muur gestuurd worden. Niemand, maar dan ook niemand die zich echt in jouw probleem verdiept. Uitzichtloos…
Zijn er nog wel capabele medici, die zich ook nog eens in kunnen leven? Ligt nu echt de oplossing voor mijn probleem in Duitsland?

Advies van de medici: hoog uw pijnstilling maar op. Gebruikt u 20 mg oxycodon, ga maar op 40 mg zitten! Of nog hoger. Het lijkt wel of iedere medicus aandelen in pijnstillers heeft. Zoeken naar oplossingen? Forget it!!!
Een relatie die door de ellende steeds stroever loopt. We doen immers nooit meer leuke dingen, alleen maar ziekenhuisbezoeken en op bezoek bij therapeuten.

Er wordt gezegd: ” mevrouw wanneer u weer pijn voelt, gaat u toch de auto wassen!” of: “mevrouw ik kan u doorverwijzen naar de pijnpsycholoog”, of nog erger (ja dat kàn): “mevrouw u valt ons lastig, u houdt ons personeel van het werk, wanneer u weer belt is de deur voor u gesloten“!

Ik wil mijn leven terug! Waarom is niemand verantwoordelijk? Helaas begint het daar op te lijken, dat niemand de verantwoordelijkheid wil dragen. Waarom gaat het anders zo?”

Annie

PS: natuurlijk is dit “maar” een opsomming en onvolledig.