De Nederlandse matjesslachtoffers zijn het zat en schrijven massaal alle media aan
Al járen hebben ze er genoeg van, de mannen en vrouwen die na het implanteren van een polypropyleen matje -bandje of een zogenaamde “sling” grote dagelijkse gezondheids- en pijnproblemen hebben gekregen. Ze hebben genoeg van het feit dat ze niet of nauwelijks serieus worden genomen en er geen echte oplossing komt voor hun ellende. Maar het meest balen ze van het feit dat (zoals gebleken is, onder druk van de fabrikanten) niet-verwijderbare en ziekmakende matjes en bandjes nog steeds worden gebruikt als implantaat in mensenlijven.
Plastic in de oceanen, op straat, op stranden, in ons afval, in (zee)dieren en onze voedselketen krijgt alle aandacht. En dat is een goede zaak! Maar mensen die met plastic matjes IN hun lijf worden opgezadeld (ze hebben er zèlf niet om gevraagd) en daarmee levenslang krijgen, tot ze (soms van ellende) doodgaan, moeten maar blijven aanmodderen?
Het zou mooi zijn als de artsen zich nú zouden gaan concentreren op “hoe maken we de patiënten beter” en (tot nader order, zoals in andere landen) stoppen met het maken van nieuwe slachtoffers. Want het blijft toch dweilen met de kraan open als men bij de één het spul er (zo goed en kwaad als het kan) probeert uit te halen en bij de ander vrolijk doorimplanteert, terwijl er steeds meer negatieve làngetermijneffecten van deze matjes, bandjes en slings bekend raken.
Lees hieronder één van de brieven van een zwaar gedupeerde patiënte:
Documentaire “The Bleeding Edge”: https://www.netflix.com/nl/title/80170862